Άτιτλο

Λοιπόν, η ομορφιά δεν χάνεται. Μπορεί ν’ αλλάζει πρόσωπο. Να κρύβεται. Ή να σε ξεγελά.
Υπάρχει ακόμη, σε γερασμένα πρόσωπα ή σώματα. Βαθαίνοντας με τις ουλές του χρόνου. Ίσως να γίνεται λίγο πιο σκοτεινή τότε. Λιγότερο λαμπερή, αλλά περισσότερο εύγλωττη. Αρκεί να ξέρεις να διαβάσεις τα σημάδια. Ή τουλάχιστον να προσπαθήσεις.
Δεν είναι αλήθεια πως ο χρόνος τη σκοτώνει. Συχνά, ο χρόνος την ακινητοποιεί, προσδένοντάς την απόλυτα στο «τότε». Αλλά το «τότε», δεν αλλάζει. Μια όμορφη στιγμή παραμένει καρφωμένη στο χρόνο. Ακίνητη. Σχεδόν απολιθωμένη. Ανέγγιχτη από περάσματα και αλλοιώσεις.
Η ομορφιά δεν χάνεται, φίλε μου. Κι αν ξεφύγει από μια μορφή, μετασχηματίζεται σε κάποιαν άλλη. Καταφέρνει, εν τέλει, και διαχέεται παντού. Σ’ ένα σπασμένο άγαλμα, ας πούμε. Σε μια σκέψη που διατυπώθηκε καλά. Σ’ ένα ποίημα που άκουσες να σου διαβάζουν. Σε μιαν εικόνα που φαντάστηκες. Σε μια μαθηματική απόδειξη. Σ’ ένα τηλεφώνημα απροσδόκητο.
Ξέρεις γιατί διαρκεί; Επειδή δεν έχει εντάσεις. Κινείται πάντα μέσα στο μέτρο το δικό της. Δεν υπερβαίνει τίποτα, δεν ανατρέπει τίποτα. Καταφέρνει να συμφιλιώνει τις αντιθέσεις, μέσα από το μυστικό της αρμονίας.
Αλλά η ίδια δεν δημιουργεί τίποτα. Η αναζήτησή της γίνεται κίνητρο για δημιουργία – η πραγμάτωσή της είναι το τέλος. Ύστερα, υπάρχει το κενό.
Και, δεν σε κάνει να υποφέρεις, δεν σου φέρνει δάκρυα, δεν σου διαλύει την ψυχή. Η στέρησή της, ναι∙ η κατάκτησή της, όχι.
Σκέψου πώς νιώθεις όταν την βλέπεις –σ’ ένα όμορφο πρόσωπο, σ’ ένα όμορφο σώμα – στην «Αφροδίτη της Μήλου» ας πούμε ή στον «Έφηβο των Αντικυθήρων». Ή στην αυτοπροσωπογραφία του Dürer.
Και σκέψου πώς νιώθεις μπροστά σ’ ένα άγριο τοπίο. Μια απότομη χαράδρα, για παράδειγμα. Ακόμη καλύτερα, αν έχει ξεσπάσει θύελλα. Τίποτα από αυτά δεν είναι όμορφο. Την αισθητική τους ποιότητα, οι φιλόσοφοι την ονομάζουν υψηλό. Αυτό είναι που χάνεται. Όχι επειδή δεν μπορείς να το ακινητοποιήσεις στο χρόνο – επειδή μπορείς, αν το θέλεις. Αλλά επειδή δεν μπορείς να το αντέξεις.