Το ημερολόγιο μιας έλλειψης

Σάββατο

Προπάντων ηρεμία. Οι ώρες κυλούν αργά, αδιάφορα. Ποιος νοιάζεται τώρα για το χρόνο;

Κυριακή

Αυτές οι αργίες και οι γιορτές… Προσχήματα για να μιλήσεις. Δεν θέλω να μιλήσω. Θα κλείσω τα τηλέφωνα σήμερα, θα σύρω τις κουρτίνες, να μη μπαίνει φως – έτσι κι αλλιώς, η μέρα φέρνει ένα φως χλωμό, αρρωστημένο. Κλείνω τα μάτια μου, αλλά δεν μπορώ να το απομονώσω.

Δευτέρα

Σήμερα θα είμαι χαρούμενη. Έκανα πρόβες όλο το πρωί, στημένη απέναντι στον καθρέφτη. Μετά από πολλές απόπειρες, βρήκα το ιδανικό μου προσωπείο.

Τρίτη

Δειλά έρχεται το πρωινό. Σχεδόν διστακτικά. Σαν να μη θέλει να το διώξει το σκοτάδι.

Τετάρτη

Α, πάνε τόσες μέρες τώρα. Παίζω με τις ελλείψεις. Και χάνω, μια μετά την άλλη, τις παρτίδες.

Πέμπτη

Ένα παιδί με κοίταξε σήμερα στο δρόμο. «Γιατί είστε τόσο λυπημένη;» Ύστερα, έφυγε γρήγορα με το ποδήλατό του, χωρίς να περιμένει την απάντηση.

Παρασκευή

Τελειώνει η εβδομάδα. Από αύριο αρχίζει μια καινούρια: έτσι τις μετράω πια τις εβδομάδες – απ’ το τέλος τους.