Ανεξιστόρητες Ιστορίες.

Κατόρθωσα να τελειώσω το Untold Stories από τον Alan Bennett. Είμαι αρκετά υπερήφανος του επιτεύγματος καθώς το βιβλίο εχει περίπου 650 σελίδες και μου πηρε μια λιγότερο από εβδομάδα, εν τω μεταξύ έχω διαβάσει επίσης τον ατελείωτο αριθμο των περιοδικών που εχουν κατακλησει την αγορά.

Ήμουν αρκετά έκπληκτος με την υποδοχη που το βιβλίο δεχτηκε εντος των τοπικών συνόρων μου (ακόμα κι αν, ανεξήγητα, εμφανίστηκε στη νέα μυθιστοριογραφία) δεδομένου ότι είναι ένα πολύ αγγλικό βιβλίο με πολύ αγγλικές μνήμες και καταγγελίες.

Εκπλαγην που, ο Bennett, στις σελίδες των αποσπασμάτων ημερολογίων, έρχεται ως αρκετά γκρινιάρικο άτομο. Είναι καλό να ξέρω ότι μοιραζόμαστε μερικές ιδιότητες. Αμφιβάλλω ότι θα ανεχόμουν μια διαβίωση γυναικών σε ένα φορτηγό μεσα στην αυλη του σπιτιου μου για δεκαπέντε χρονια. Ακόμα και μετά από την ανάγνωση του βιβλίου, δεν είμαι αρκετά βέβαιος γιατί της επέτρεψε να το κάνει έτσι. Βλέπω ότι πιθανώς πάντα θα προτιμούσε να αποφύγει τη σύγκρουση, αλλά ακόμα δεν μπορεί να τον έχει καταστήσει τοσο πολύ δημοφιλή με τους γείτονές του, αν και υποθέτω ότι το ξέχασαν μετά από ένα ή δύο χρονια και έγινε μέρος της καθημερινής ζωής τους, περιπου οπως δεχτηκα εγω ότι τα τραίνα που περνούν διπλα απο το σπιτι μου έχουν γίνει μέρος της δικιας μου ζωης.

Απόλαυσα το βιβλίο και με επιασε μελαχγολια από τις περιγραφές επισκέψεών του στις αρχαίες εκκλησίες για να δει τα παράθυρα και τα μνημεία. Ήμουν συλλέκτης φωτογραφιων εκκλησιών με εκείνο τον τρόπο που ο ίδιος για μια στιγμή εν τούτοις, απροσμενα κατά τη διάρκεια του τελευταίου ταξιδιού μου στην Αγγλία που πέρασα κοντά απο το Romney Marsh χωρίς επίσκεψη στο St. Mary. Όταν έζησα εδώ κοντά στο Ashford, το επισκεπτομουν τακτικά, κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού και καθόμουν ήσυχα σε ένα από παλαιά οικογενειακά κιβωτία.

There are some pretty churches here in the US, but few that have the same sense of history within, and none that were in existence at the time of King Canute as was the Church of St. Clements in Old Romney.

But Bennett has distracted me from some domestic tasks over the past few days; notably, cutting the grass. I don’t mind too much as the dandelions, of which there truly is a golden host, are such a cheery yellow though I suspect that I will be battling them with some form of weed killer within a few weeks. It’s a battle I am destined to lose.

On the subject of the yard, I have a pair of crows nesting and while they are likely to be eyed suspiciously by my neighbor, I find them interesting to watch. Yesterday, for example, I watched them chase a squirrel away from the tree in which they are nesting. They harried it until it fled across the creek at which time their mission appeared to be accomplished. I was surprised to learn that a squirrel might, on rare occasions, eat bird eggs. I am a fact richer today thanks to my crow neighbors.

All my ships on fire

…à Corsair

Οδηγούσα χτες, αργά μέσα στη νύχτα – μου αρέσει να οδηγώ τη νύχτα, ο αέρας είναι πιο δροσερός, τα φώτα των σπιτιών μες στο σκοτάδι ανακτούν κάτι από την παρηγοριά του ενδεχόμενου να μην είσαι μόνος σου στον κόσμο, συχνά τα βλέπεις να διπλασιάζονται, χρωματίζοντας τις θάλασσες.

Κυρίως αυτό το φως του καλοκαιριού. Παράξενο, θαμπό, αλλάζει το σχήμα και την υφή των αντικειμένων, κάπου αλλού βρίσκεσαι, κάπου αλλού πας, ένα βήμα κι αφήνεσαι μέσα στην ψευδαίσθηση. Και, ψηλά, μισό φεγγάρι, το χαμόγελο της αρχαίας θεάς.

Is this a dagger, which I see before me?

Όχι – το φως ήτανε, μόνο το φως, η ξαφνική λάμψη μιας παγωμένης λεπίδας. Στην επόμενη στροφή, το χαμόγελο του Ενδυμίωνος – καταδικασμένος σε αιώνιο ύπνο από τον πόθο της Εκάτης – άλλοι λένε της Αρτέμιδας – μα τι σημασία έχουν τα ονόματα, μέσα στη νύχτα;

It’s four in the morning, the end of December… Δεν είναι τόσο αργά, Leonard· και είναι Ιούλιος. Αλλά έχεις, δίκιο: I guess that I miss you, I guess I forgive you, I’m glad you stood in my way. Το αγαπάω αυτό το τραγούδι: δεν έχω καταφέρει να φτιάξω μια ιστορία που να το εξηγεί. Τις τελευταίες εβδομάδες το ακούω συνεχώς, αλλά χτες μου φάνηκε αλλιώτικο.

What can I possibly say?

(What can I possibly write?)

Οδηγούσα και σκεφτόμουν. Εμνήσθην ημερών αρχαίων. Κάπου το διάβασα αυτό, δεν θυμάμαι πια. Είναι παράξενοι αυτοί οι κύκλοι στη ζωή μου. Λέξεις και φράσεις επανέρχονται απροσδόκητα, με βγάζουν από το δρόμο, μετά ψάχνω να βρω τις ρίζες τους στο παρελθόν, ξεκινάνε καινούρια ταξίδια, κάτω απ' τους βράχους ανακαλύπτω ξεχασμένες ιστορίες, χαμόγελα που αιωρούνται ανάμεσα σε δυο στιγμές.

I’ll see what you’ve chained to your sorrow.

Μικροί κρίκοι, που έχουν σκουριάσει. Λίγο να τους αγγίξεις θα σπάσουνε, στα δάχτυλά σου η καφετιά σκόνη του διαβρωμένου μετάλλου. Όλα φθείρονται, τελικά. Και οι λύπες το ίδιο.

Τα βουνά εδώ είναι άγρια. Οι βράχοι κάθετοι, με κοφτερές αιχμές.

Ah, they'll never, they'll never ever reach the moon, at least not the one that we're after –

Κάποτε όμως το φεγγάρι χαμηλώνει.

Άτιτλο

Λοιπόν, η ομορφιά δεν χάνεται. Μπορεί ν’ αλλάζει πρόσωπο. Να κρύβεται. Ή να σε ξεγελά.
Υπάρχει ακόμη, σε γερασμένα πρόσωπα ή σώματα. Βαθαίνοντας με τις ουλές του χρόνου. Ίσως να γίνεται λίγο πιο σκοτεινή τότε. Λιγότερο λαμπερή, αλλά περισσότερο εύγλωττη. Αρκεί να ξέρεις να διαβάσεις τα σημάδια. Ή τουλάχιστον να προσπαθήσεις.
Δεν είναι αλήθεια πως ο χρόνος τη σκοτώνει. Συχνά, ο χρόνος την ακινητοποιεί, προσδένοντάς την απόλυτα στο «τότε». Αλλά το «τότε», δεν αλλάζει. Μια όμορφη στιγμή παραμένει καρφωμένη στο χρόνο. Ακίνητη. Σχεδόν απολιθωμένη. Ανέγγιχτη από περάσματα και αλλοιώσεις.
Η ομορφιά δεν χάνεται, φίλε μου. Κι αν ξεφύγει από μια μορφή, μετασχηματίζεται σε κάποιαν άλλη. Καταφέρνει, εν τέλει, και διαχέεται παντού. Σ’ ένα σπασμένο άγαλμα, ας πούμε. Σε μια σκέψη που διατυπώθηκε καλά. Σ’ ένα ποίημα που άκουσες να σου διαβάζουν. Σε μιαν εικόνα που φαντάστηκες. Σε μια μαθηματική απόδειξη. Σ’ ένα τηλεφώνημα απροσδόκητο.
Ξέρεις γιατί διαρκεί; Επειδή δεν έχει εντάσεις. Κινείται πάντα μέσα στο μέτρο το δικό της. Δεν υπερβαίνει τίποτα, δεν ανατρέπει τίποτα. Καταφέρνει να συμφιλιώνει τις αντιθέσεις, μέσα από το μυστικό της αρμονίας.
Αλλά η ίδια δεν δημιουργεί τίποτα. Η αναζήτησή της γίνεται κίνητρο για δημιουργία – η πραγμάτωσή της είναι το τέλος. Ύστερα, υπάρχει το κενό.
Και, δεν σε κάνει να υποφέρεις, δεν σου φέρνει δάκρυα, δεν σου διαλύει την ψυχή. Η στέρησή της, ναι∙ η κατάκτησή της, όχι.
Σκέψου πώς νιώθεις όταν την βλέπεις –σ’ ένα όμορφο πρόσωπο, σ’ ένα όμορφο σώμα – στην «Αφροδίτη της Μήλου» ας πούμε ή στον «Έφηβο των Αντικυθήρων». Ή στην αυτοπροσωπογραφία του Dürer.
Και σκέψου πώς νιώθεις μπροστά σ’ ένα άγριο τοπίο. Μια απότομη χαράδρα, για παράδειγμα. Ακόμη καλύτερα, αν έχει ξεσπάσει θύελλα. Τίποτα από αυτά δεν είναι όμορφο. Την αισθητική τους ποιότητα, οι φιλόσοφοι την ονομάζουν υψηλό. Αυτό είναι που χάνεται. Όχι επειδή δεν μπορείς να το ακινητοποιήσεις στο χρόνο – επειδή μπορείς, αν το θέλεις. Αλλά επειδή δεν μπορείς να το αντέξεις.

lasting influence.

Byron’s direct engagement, albeit short, at the end of his life with the Greek cause had a more lasting influence than Shelley’s poem of social revolution, Ode to the West Wind. I applaud Hamill’s views, but Michael Moore achieved far more for the same cause. Does this mean that Sam should stop trying, of course not, and he is probably more realistic about his influence than many of his more vocal supporters. I do think he would have been better served by attending the event and reading anti war poems and subsequently gathering the work for Poets Against the War than by not engaging directly.

Percy Shelley.

I probably enjoy the works of Percy Shelley as much as anyone, but his “poets are the unacknowledged legislators of the world” statement has caused poets to overrate their political influence ever since. I say this as a letter in the pages of Vanity Fair used the comment as justification for Sam Hamill and other poets refusing to take place in an event that Laura Bush was putting together. The difference it has made to opinion in this country? Squat. Who knows, had Adrienne Rich attended the luncheon with Laura Bush, she may have been able to say something that stayed with her. Her open letter of refusal achieved nothing.

Vanity Fair.

Other than that, I have been reading magazines this week: Vanity Fair, New Yorker, Atlantic Monthly as well as a crop of others. The letters pages in these magazines interest me. How are letters selected? There seems to be a preponderance of professors in the pages of correspondence, are they selected according to the perceived importance of the correspondent, and are some, perhaps, selected as they give the author of the original article the opportunity for a smart rejoinder and demonstrate his or her superior intellect?

Jane Fonda.

I have finished reading the Jane Fonda book, My Life So Far; unquestionably she has had an eventful life and while I suspect the book is more than a little self serving, I mostly enjoyed it. I can understand, though, why many wouldn’t buy it on the principle that she was Hanoi Jane. I think she was more than a little naïve in that episode, but then I detect other signs of naïveté in the book.

Μια ελληνική λέξη.

Ο άβακας είναι ένα απλό αριθμοόργανο που το χρησιμοποιούμε για την εκτέλεση των βασικών πράξεων (πρόσθεση, αφαίρεση και πολλαπλασιασμό).

Η λέξη άβακας προέρχεται από την ελληνική λέξη άβαξ που σημαίνει "τραπέζι υπολογισμών". Επειδή το άβαξ σήμαινε και "τραπέζι με άμμο ή σκόνη" που χρησιμοποιείτο για την σχεδίαση γεωμετρικών σχημάτων, υπάρχει επίσης η υπόθεση ότι η Ελληνική λέξη προήλθε από την Σεμιτική ρίζα abaq, την Εβραϊκή λέξη για την σκόνη.

Χρησιμοποιόταν για αιώνες πολύ πριν την υιοθέτηση του συστήματος των Αραβικών αριθμών. Πιθανολογείται ότι ανακαλύφτηκε την εποχή των Βαβυλωνίων (περίπου το 5000 π.χ.), οι οποίοι το χρησιμοποιούσαν κατά κόρον. Αργότερα (περίπου 1500 π.χ.) έφτασε στην Ελλάδα όπου και χρησιμοποιήθηκε από τους Έλληνες της προϊστορικής εποχής.

Αποτελεί ένα ορθογώνιο πλαίσιο που είναι κατασκευασμένο από ξύλο και χωρισμένο σε παράλληλες γραμμές. Κάθε γραμμή περιέχει ένα σύνολο από χάντρες που κινούνται πάνω σε στερεωμένα λεπτά ξυλαράκια ή σύρματα. Σήμερα χρησιμοποιείται ευρέως από εμπορευόμενους και γραφειακούς υπαλλήλους στην Κίνα και αλλού αλλά και ως παιδικό εκπαιδευτικό παιχνίδι από μικρά παιδιά για την εκμάθηση των αριθμών και απλών προσθέσεων.
Η τεχνοτροπια των γλυπτων του καλλιτεχνη Peter Callesen στηριζεται πανω σε μια απλη μετρηση των διαστασεων του γλυπτου ...με Αβακα.

Ένας ελληνικός άβακας βρέθηκε στην Σαλαμίνα το 1846, χρονολογείται γύρω στο 300 π.χ. και υπολογίζεται ότι είναι ο αρχαιότερος που βρέθηκε μέχρι σήμερα. Αρχικά θεωρήθηκε ότι ήταν ένα επιτραπέζιο παιχνίδι.

Είναι κατασκευασμένος πάνω σε μια πλάκα, με διαστάσεις 149 εκ. μήκος, 75 εκ. πλάτος και 4,5 εκ. πάχος. Η πλάκα περιέχει λευκή άμμο και διαιρείται σε δύο τμήματα από ένα μεγάλο διαχωριστικό που υπάρχει στη μέση. Το επάνω τμήμα απαρτίζεται από 5 παράλληλες γραμμές, εξίσου χωρισμένες από μια κάθετη γραμμή, και ένα ημικύκλιο στο σημείο τομής της κατώτερης παράλληλης γραμμής με την κάθετη. Στο δεύτερο τμήμα υπάρχει άλλη μια ομάδα από 11 παράλληλες γραμμές, που επίσης τέμνονται σε δύο τμήματα από μια γραμμή αλλά το ημικύκλιο βρίσκεται αυτή τη φορά στην κορυφή της τομής. Η τρίτη, η έκτη και ένατη από αυτές τις γραμμές σημειώνονται με ένα σταυρό στο σημείο τομής με την κάθετη γραμμή.

Ο τελευταίος ρωμαϊκός άβακας που παρουσιάζεται στην διπλανή αναδημιουργία αποτελείται από οκτώ μακριά αυλάκια που περιέχουν μέχρι πέντε χάντρες το κάθε ένα και οκτώ πιο μικρά αυλάκια που έχουν είτε μια είτε καμία χάντρα.

Το χαρακτηριστικό αυλάκι Ι δείχνει τις μονάδες, το Χ τις δεκάδες κλπ. μέχρι τα εκατομμύρια. Οι χάντρες στα πιό μικρά αυλάκια δείχνουν πέντε πεντάδες μονάδες, πέντε δεκάδες, κ.τ.λ., ουσιαστικά σε ένα κωδικοποιημένο πενταδικό σύστημα, προφανώς σχετικό με τους ρωμαϊκούς τρόπους μετρήσεων των αριθμών. Τα μικρά αυλάκια στα δεξιά μπορεί να είχαν χρησιμοποιηθεί για τον υπολογισμό των ρωμαϊκών ουγγιών.

Οι υπολογισμοί γίνονται με τη βοήθεια των χαντρών που πιθανώς θα γλιστρούσαν πάνω-κάτω στα αυλάκια για να δείξουν την αξία κάθε στήλης.

Πριν από την εφεύρεση του κινεζικού άβακα, μετρικές ράβδοι, εγκοπές στα κόκαλα και άλλοι συμβολικοί μέθοδοι χρησιμοποιήθηκαν αναμφισβήτητα ως εργαλείο για την μέτρηση και τον υπολογισμό.

Ο άβακας των Κινέζων, σουαν παν, είναι σε γενικές γραμμές παρόμοιος με τον ρωμαϊκό, εν τούτοις έχει μια διαφορετική κατασκευή, και είχε ως σκοπό τη χρήση και του δεκαδικού και του δεκαεξαδικού συστήματος αρίθμησης.

Ο κινεζικός άβακας έχει περίπου 20 εκ. μήκος και διαφοροποιείτε στο πλάτος ανάλογα με την εφαρμογή. Έχει συνήθως περισσότερες από επτά ράβδους. Υπάρχουν δύο χάντρες σε κάθε ράβδο στην ανώτερη πτέρυγα και πέντε χάντρες σε κάθε ράβδο στο κατώτατο σημείο. Οι χάντρες συνήθως είναι σφαιρικές, αποτελούνται από σκληρό ξύλο και υπολογίζονται σύμφωνα με την θέση τους πάνω στην ράβδο. Ο άβακας μπορεί να επανέλθει στην αρχική του κατάσταση άμεσα με ένα τράνταγμα κατά μήκος του οριζόντιου άξονα, ώστε να απομακρύνει όλες τις χάντρες από την ακτίνα στο κέντρο.


Κινέζος χρήστης του άβακα.Οι κινεζικοί άβακες μπορούν να χρησιμοποιηθούν και για άλλες λειτουργίες εκτός από τον υπολογισμό. Αντίθετα από τον απλό πίνακα που χρησιμοποιείται στα δημοτικά σχολεία, πολύ αποδοτικές τεχνικές έχουν αναπτυχθεί για επαγγελματικούς άβακες ώστε να κάνουν πρόσθεση, αφαίρεση, πολλαπλασιασμό, διαίρεση και υπολογισμό τετραγωνικής και κυβικής ρίζας με πολύ μεγάλη ταχύτητα.

Η αριθμητική χαντρών είναι η τεχνική υπολογισμού που χρησιμοποιούν οι διάφοροι τύποι αβάκων, και πιο συγκεκριμένα ο κινεζικός άβακας. Η ομοιότητα του ρωμαϊκού και του κινεζικού άβακα δίνει την εντύπωση ότι κάποιος θα μπορούσε να έχει αντιγράψει τον άλλο, δεδομένου ότι υπάρχουν κάποια στοιχεία εμπορικής σχέσης μεταξύ της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας και της Κίνας. Εντούτοις, καμία άμεση σύνδεση δεν μπορεί να αποδειχθεί, και η ομοιότητα των αβάκων μπορεί να είναι συμπτωματική, μιας και οι δύο προκύπτουν τελικά από τον υπολογισμό με πέντε δάχτυλα ανά χέρι. Το ρωμαϊκό πρότυπο (όπως τα πιο σύγχρονα ιαπωνικά) έχει τέσσερις συν μια χάντρα ανά δεκαδική θέση, ενώ ο τυποποιημένος κινεζικός άβακας έχει πέντε συν δύο, επιτρέποντας την χρήση μεγαλύτερης ακρίβειας αριθμητικών αλγορίθμων, και δίνοντας επίσης τη δυνατότητα χρήσης του δεκαεξαδικού συστήματος αρίθμησης.

Αντί να μετακινούνται πάνω σε καλώδια όπως στα κινεζικά και ιαπωνικά πρότυπα, οι χάντρες των ρωμαϊκών αβάκων κινούνταν μέσα σε αυλάκια, πιθανώς καθιστώντας τους αριθμητικούς υπολογισμούς πολύ πιο αργούς. Ενδεχομένως ο ρωμαϊκός άβακας χρησιμοποιήθηκε πρώτιστα για τον απλό υπολογισμό. Σε έναν διαγωνισμό μεταξύ του κινεζικού άβακα και του ηλεκτρικού υπολογιστή στις 12 Νοεμβρίου, 1946, ο άβακας κέρδισε στα 4 από τα 5 τεστ που έγιναν.

Ο ιαπωνικός άβακας, ή αλλιώς Soroban, είναι μια τροποποίηση του κινεζικού άβακα, και έχει περίπου 8 εκ. μήκος. Οι χάντρες σε έναν soroban διαμορφώνονται συνήθως ως διπλός κώνος για να διευκολύνουν την μετακίνηση.

Οι παραδοσιακές κινεζικές μονάδες μέτρησης του βάρους χρησιμοποιούσαν ένα δεκαεξαδικό σύστημα που απαιτούσε δύο χάντρες στην ανώτερη πτέρυγα. Η πρώτη ιαπωνική τροποποίηση απέβαλε μια χάντρα από την πτέρυγα αυτή και αργότερα άλλη μια χάντρα από τη χαμηλότερη πτέρυγα του κινεζικού άβακα, κατασκευάζοντας έτσι τον ιαπωνικό άβακα καθαρά για το δεκαδικό σύστημα. Οι Ιάπωνες απέβαλαν επίσης τη χρήση του Qiuchu (κινεζικός πίνακας διαιρέσεων). Εντούτοις, ο κινεζικός πίνακας διαιρέσεων χρησιμοποιούνταν ακόμα όταν υπήρχαν 5 ή λιγότερες χάντρες. Έτσι τη δεκαετία του '20 ήρθε στο προσκήνιο η χρήση του πίνακα πολλαπλασιασμού παρά του πίνακα διαίρεσης, και τελικά επικράτησε. Οι ράβδοι (αριθμός ψηφίων) συνήθως αυξάνονται σε 21, 23, 27 ή ακόμα και 31, επιτρέποντας κατά συνέπεια τον υπολογισμό αριθμών με περισσότερα ψηφία ή παραστάσεις πολλών διαφορετικών αριθμών συγχρόνως.

Το Soroban διδάσκεται στα σχολεία πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης ως μέρος των μαθηματικών επειδή το δεκαδικό αριθμητικό σύστημα μπορεί να καταδειχθεί οπτικά. Όταν διδάσκεται το soroban, ένα τραγούδι-οδηγία εκφωνείται από το δάσκαλο. Παρά την εμφάνιση των φορητών υπολογιστών, αρκετοί γονείς στέλνουν τα παιδιά τους σε ιδιωτικούς δασκάλους για να μάθουν να χρησιμοποιούν το soroban επειδή η άνετη χρήση τουμπορεί να εξελιχθεί εύκολα σε διανοητική αριθμητική προηγμένου επίπεδου.

Against a thousand crimes.

*

For him they raise not the recording stone -

His death yet dubious, deeds too widely known;

He left a Corsair's name to other times,

Link'd with one virtue, and a thousand crimes.

The Corsair.
Lord Byron (1788-1824)

Hyperion.

John Keats
(1795-1821)


Hyperion


A Fragment

Book I



Deep in the shady sadness of a vale
Far sunken from the healthy breath of morn,
Far from the fiery noon, and eve’s one star,
Sat gray-hair’d Saturn, quiet as a stone,
Still as the silence round about his lair;
Forest on forest hung about his head
Like cloud on cloud. No stir of air was there,
Not so much life as on a summer’s day
Robs not one light seed from the feather’d grass,
But where the dead leaf fell, there did it rest.
A stream went voiceless by, still deadened more
By reason of his fallen divinity
Spreading a shade: the Naiad ’mid her reeds
Press’d her cold finger closer to her lips.

*

Οι ανθρωποι στο ιντερνετ.

Αισθανομαι συνεχως σαν καποιος να με παρακολουθει
και να καταγραφει την καθε μου κινηση και να με κρινει.
Να με κρινει διαρκως για καθε τι που γραφω ‘η σχολιαζω.
Αισθανομαι σαν καποιος να προσπαθει να με χαλιναγωγησει,
σαν να προσπαθει να με κατευθυνει οπου θελει αυτος.
Σχετικα με το θεμα,
μπορεις να διαβασεις ενα πολυ καλο ποστ
που εχει αναρτηθει πριν απο μερικες μερες.

Συμβαινει στη ζωη.

Μερικες φορες στην ζωη συμβαινει ...
μερικα πραγματα να σπανε
και να μην ξανακολλανε.

Ειναι μια πραγματικοτητα αυτο.

Ενα καλο ποστ σχετικα με το προβλημα αυτο,
μπορεις να διαβασεις σε αυτη την δημοσιευση.

Ετσι κι'αλλιως για να διαβαζουμε , ειμαστε εδω μεσα.