Neo and Trinity.
John Keats
(1795-1821)
Hyperion
A Fragment
Book I
Deep in the shady sadness of a vale
Far sunken from the healthy breath of morn,
Far from the fiery noon, and eve’s one star,
Sat gray-hair’d Saturn, quiet as a stone,
Still as the silence round about his lair;
Forest on forest hung about his head
Like cloud on cloud. No stir of air was there,
Not so much life as on a summer’s day
Robs not one light seed from the feather’d grass,
But where the dead leaf fell, there did it rest.
A stream went voiceless by, still deadened more
By reason of his fallen divinity
Spreading a shade: the Naiad ’mid her reeds
Press’d her cold finger closer to her lips.
*
2 σχόλια:
Ενταξει , το τραγουδι του video δεν μου λεει και πολλα.
Αλλα δεν μπορουσα να βρω ενα video αυτων των δυο χαρακτηρων με τον ηχο που εγω ηθελα.
Παντως ο Neo και η Trinity ειναι χαρακτηρες που μιλουν μεσα απο την σιωπη τους.
Συγκλονιστικο ειναι το γεγονος...
πως ενω σε ολο το εργο και οι δυο τους ειναι ομορφοι και ατσαλακωτοι, στο τελος χαλαει η εικονα τους λογω της μαχης που δινουν που τους οδηγει στον θανατο.
Στην μνημη μας ομως εχουν μεινει για παντα ομορφοι.
Θα έπρεπε να εκπλαγώ αλλά μετά το Βύρωνα, αδύνατον.
Δημοσίευση σχολίου