21 Ιουλίου 2007

All my ships on fire

…à Corsair

Οδηγούσα χτες, αργά μέσα στη νύχτα – μου αρέσει να οδηγώ τη νύχτα, ο αέρας είναι πιο δροσερός, τα φώτα των σπιτιών μες στο σκοτάδι ανακτούν κάτι από την παρηγοριά του ενδεχόμενου να μην είσαι μόνος σου στον κόσμο, συχνά τα βλέπεις να διπλασιάζονται, χρωματίζοντας τις θάλασσες.

Κυρίως αυτό το φως του καλοκαιριού. Παράξενο, θαμπό, αλλάζει το σχήμα και την υφή των αντικειμένων, κάπου αλλού βρίσκεσαι, κάπου αλλού πας, ένα βήμα κι αφήνεσαι μέσα στην ψευδαίσθηση. Και, ψηλά, μισό φεγγάρι, το χαμόγελο της αρχαίας θεάς.

Is this a dagger, which I see before me?

Όχι – το φως ήτανε, μόνο το φως, η ξαφνική λάμψη μιας παγωμένης λεπίδας. Στην επόμενη στροφή, το χαμόγελο του Ενδυμίωνος – καταδικασμένος σε αιώνιο ύπνο από τον πόθο της Εκάτης – άλλοι λένε της Αρτέμιδας – μα τι σημασία έχουν τα ονόματα, μέσα στη νύχτα;

It’s four in the morning, the end of DecemberΔεν είναι τόσο αργά, Leonard· και είναι Ιούλιος. Αλλά έχεις, δίκιο: I guess that I miss you, I guess I forgive you, I’m glad you stood in my way. Το αγαπάω αυτό το τραγούδι: δεν έχω καταφέρει να φτιάξω μια ιστορία που να το εξηγεί. Τις τελευταίες εβδομάδες το ακούω συνεχώς, αλλά χτες μου φάνηκε αλλιώτικο.

What can I possibly say?

(What can I possibly write?)

Οδηγούσα και σκεφτόμουν. Εμνήσθην ημερών αρχαίων. Κάπου το διάβασα αυτό, δεν θυμάμαι πια. Είναι παράξενοι αυτοί οι κύκλοι στη ζωή μου. Λέξεις και φράσεις επανέρχονται απροσδόκητα, με βγάζουν από το δρόμο, μετά ψάχνω να βρω τις ρίζες τους στο παρελθόν, ξεκινάνε καινούρια ταξίδια, κάτω απ' τους βράχους ανακαλύπτω ξεχασμένες ιστορίες, χαμόγελα που αιωρούνται ανάμεσα σε δυο στιγμές.

I’ll see what you’ve chained to your sorrow.

Μικροί κρίκοι, που έχουν σκουριάσει. Λίγο να τους αγγίξεις θα σπάσουνε, στα δάχτυλά σου η καφετιά σκόνη του διαβρωμένου μετάλλου. Όλα φθείρονται, τελικά. Και οι λύπες το ίδιο.

Τα βουνά εδώ είναι άγρια. Οι βράχοι κάθετοι, με κοφτερές αιχμές.

Ah, they'll never, they'll never ever reach the moon, at least not the one that we're after

Κάποτε όμως το φεγγάρι χαμηλώνει.

2 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Ενταξει...
εχω μεινει αγαλμα.
Τι να πω δεν ξερω.

Βεβαια...
θυμηθηκα κατι που μου ειχες πει
πριν απο μηνες.

Οτι θα μπορουσες να γραφεις σε αυτο το στυλ...
...επ'απειρον.

χαχαχα
ειδες που το θυμηθηκα.
και βεβαια αμεσως αναγνωρισα την τεχνικη που χρησιμοποιησες.

Μεσα απο τον πλουτο της γνωσης σου...
...ανασυρεις ομορφους στιχους
ομορφες λεξεις...
...τις βαζεις ολες μαζι και βουαλα.

Ενα πολυ ομορφο ποστ.

Βεβαια επειδη εχω διαβασει και εξαιρετικα κομματια απο σενα...

αγαπη μου δεν μπορεις να με ξεγελασεις με ενα ομορφο ποστ.

Απο σενα παντα περιμενω ...το σχεδον τελειο.

Αν ειναι δυνατον ...και το τελειο.

Unknown είπε...

Χμμμ... έχω πει κάτι τέτοιο, ε? Κρίμα που δεν το θυμάμαι :)
Θα αναγνώρισες πάντως πως πρόκειται για καταγραφή σκέψεων και εικόνων στην (πραγματική) χρονική στιγμή που αναφέρεται στο κείμενο.
Σχεδόν τέλειο... τέλειο... μεγάλες κουβέντες, dearest. Ας αφήσουμε την τελειότητα να γίνει κίνητρο για δημιουργία: επιδιωκόμενος και μήποτε υλοποιούμενος στόχος :)))
Καλημέρα.