Παραμύθι

Στην προηγούμενη ζωή της ήταν μια αναιμική δεσποσύνη, φυλακισμένη στην ψηλότερη κάμαρα ενός πύργου ή μήπως μια περιπλανώμενη μάγισσα, η μόνη που δεν φοβόταν να περάσει μέσα από το στοιχειωμένο δάσος της Θουριγγίας; Αδιάφορο: όποια εκδοχή κι αν επιλέξουμε, στο τέλος πάντα εκείνη απομένει μόνη της, να κοιτά με κουρασμένο βλέμμα τον άδειο ορίζοντα ή να καρφώνει τα μάτια της στην πυρά.

Αλλά δεν μπορώ πια να πλάθω ιστορίες. Στο τέλος, ακόμη και οι επινοήσεις μου αποφασίζουν να μ’ εγκαταλείψουν - φαίνεται πως τους δίνω περισσότερη ζωή απ’ ό,τι χρειάζεται.

Κάποτε προσπάθησα να μπω κι εγώ στην ιστορία, να τους βλέπω από κοντά, να διαπιστώσω τι συμβαίνει, πώς γίνεται και βρίσκουν το δρόμο προς την έξοδο, από ποια χαραμάδα δραπετεύουν. Μάταιο: και πάλι έφυγαν, φροντίζοντας να μείνω δέσμια μέσα σ’ αυτόν τον κόσμο που ήξερα πολύ καλά, αφού εγώ τον είχα φτιάξει.

Δεν είχα πολλές επιλογές. Τι θα μπορούσα να κάνω σ’ έναν τέτοιον κόσμο; Ν’ ανακαλύψω τις εκπλήξεις του ή να κατασκευάσω έναν άλλον, είδωλον ειδώλου, ξαναρχίζοντας το παιχνίδι και ελπίζοντας σε διαδοχικές αποδράσεις που, εν τέλει, θα με εγκλώβιζαν όλο και περισσότερο; Κι έτσι, τον παρέδωσα στην πυρά, έβαλα φωτιά στην άκρη του δάσους, ύστερα άρχισε να δυναμώνει ο άνεμος, οι σπίθες ταξίδευαν γρήγορα μέσα στο σκοτάδι, οι φλόγες απλώνονταν, σε χρόνο ελάχιστο όλα έγιναν στάχτη στα πόδια μου. Τίναξα μηχανικά τα ρούχα μου, κοίταξα αφηρημένα τα εγκαύματα και ξεκίνησα αργά προς την αντίθετη κατεύθυνση. Και πριν ακόμη βρω τη θάλασσα, το είχα μετανιώσει: επειδή, έτσι κι αλλιώς, αυτός ο κόσμος μόνο δικός μου ήτανε, κανείς δεν τον υποπτευόταν και κανείς δεν θα τον ανακάλυπτε ποτέ. Αλλά, πολλές φορές, δεν αντέχεις να βλέπεις τη μοναξιά σου· σου αρκεί να τη νιώθεις μόνο. Και να πιστεύεις ότι την ξεγελάς.