Από το ημερολόγιο της Isabelle C*** (ΙΙΙ)

Νύχτα – παραμονή της Άνοιξης

Πρέπει να κρύβομαι ακόμη κι από σένα. Μου ζήτησες να μη σου γράφω πια.

– Είναι πολύ όλο αυτό, Isabelle, μας κάνει κακό όλο αυτό, μοιάζει σχεδόν με ύβρη.

Κι έτσι με καταδίκασες στη σιωπή. Μου πήρες μια-μια τις λέξεις και τις σφράγισες. Ακόμη κι έτσι, δεν αλλάζει

...I shall hold my tongue

Because I would not dull you with my song.

Όμως, οι λέξεις μου ελάχιστα μπορούν πια να εμποδίσουν.

Θα σιωπήσω αφού το θες. Μη σου ταράζω πια τα όνειρα. Θα ψιθυρίζω μόνη μου τις νύχτες, μονολογώντας, μονολογώντας, ακόμη και αν έφευγες.

My love is strengthened, though more weak in seeming;

I love not less, though less the show appear.

Μη μου ζητήσεις τίποτα άλλο πια. Δεν έχω τίποτα άλλο.