Soliloqui (μικρό μονόπρακτο για ένα πρόσωπο και δύο φωνές)

Θέλεις να προσδιορίσω αυτό που νιώθω; Ας πούμε ότι είναι η απαρχή ενός έρωτα.

Σου φαίνεται περίεργο; Τότε, καλώς επέλεξα την ήπια διατύπωση· η αλήθεια μπορεί και να σε τρόμαζε.

Μπορώ να το καταπολεμήσω; Δύσκολο, αλλά όχι αδύνατο – όμως, δεν θέλω.

Γιατί; Επειδή δεν θα μου αρέσει ο κόσμος πια χωρίς αυτό.

Λες ότι δεν μας βγάζει πουθενά; Το ξέρω, μα είναι το τελευταίο που με απασχολεί.

Με νοιάζουν τα δικά σου συναισθήματα; Όχι, δεν με νοιάζουν· θα ήταν αφόρητο να εξαργυρώσω αυτό που νιώθω, με αντίτιμο τη δική σου ενδεχόμενη ανταπόκριση.

Είσαι εσύ υπεύθυνος γι’ αυτό; Μόνο με την έννοια ότι υπάρχεις.

Στην πραγματικότητα, δεν ερωτεύτηκα εσένα αλλά μία πλασματική σου εικόνα; Πιθανόν, αλλά μπορείς να μου προσδιορίσεις σε ποιο σημείο διαφέρουν;

Είναι επικίνδυνο να συντηρώ αυτό το συναίσθημα; Δεν είναι επικίνδυνο να ονειρεύεσαι, όταν γνωρίζεις πολύ καλά ποια είναι η πραγματικότητα.

Πώς είναι δυνατόν να έχω προσδοκίες από ένα όνειρο; Μέσα στα όνειρα, μπορούν να γίνουν τα πάντα.

Καθώς περνάει ο καιρός θα γίνεται ακόμη πιο επικίνδυνο και θα υποφέρω; Ναι – ποια είναι η επόμενη ερώτηση;

(Σκηνικές οδηγίες: άδειο δωμάτιο· μόνον ένας ολόσωμος καθρέφτης. Το πρόσωπο στέκεται απέναντι· δεν κινείται καθόλου. Τα πάντα μεταδίδονται από τον τόνο της φωνής: θα πρέπει να έχει εκείνη την αλαζονική δύναμη σαν βρισκόταν απέναντι από το εκτελεστικό απόσπασμα).