21 Φεβρουαρίου 2007

Fragmenta

Αποσπάσματα από το ημερολόγιο της Isabelle C***, που πέθανε παράφρων σε ένα χωριό της Ν. Γαλλίας, το 1867. Ήταν 24 χρονών. Τα αίτια του θανάτου της παρέμειναν ανεξήγητα.

Τρίτη, 20 (βράδι)

Σήμερα έχω την αίσθησή σου έντονη, από το πρωί. Θα φταίει που τελευταία περνάω μαζί σου τις περισσότερες ώρες – κι ας παραμένεις τόσο αφόρητα εικονικός. Ιδανικός, από μια άποψη: μιλάς μέσα από τη δική μου σκέψη, ο λόγος σου φιλτράρεται μέσα από τις επιθυμίες μου, ακόμη και η διαφωνία είναι καθ’ υπαγόρευσιν. Και προ πάντων, χωρίς να διαμαρτύρεσαι για την απόλυτη απομόνωσή σου. Θα μπορούσε να είναι ένα παρανοϊκό σενάριο, αν δεν φαινόταν τόσο μελοδραματικό.


Τετάρτη 21 (κοντά στα μεσάνυχτα)

Θα φτιάξω έναν ήρωα βγαλμένο κατευθείαν από τις σελίδες ενός γοτθικού μυθιστορήματος - αλλά σε πιο βυρωνική απόχρωση: άγριο, σκοτεινό, αποξενωμένο από τον κόσμο, σ' ένα ζοφερό κάστρο, να βασανίζεται από "τύψεις συνειδότος", μελαγχολικό - και θα είσαι εσύ. Και, καθώς θα προχωρώ σελίδα τη σελίδα, το μαρτύριό σου θ' αλλάξει - θα βασανίζεσαι πια από έναν οδυνηρό έρωτα για εκείνην - για μένα - χωρίς ποτέ να είσαι βέβαιος αν θα σ' έχει αγαπήσει.

Α, σχεδόν σε μίσησα απόψε.

4 σχόλια:

zero είπε...

Πολυ καλο!
Παρα πολυ καλο!
Ποια γραφει ομως η Isabelle 'η η Adeline?

Παντα μισουμε αυτο που αγαπουμε.

(τι εγραψα ο blogger τωρα!)

Unknown είπε...

Ενδεχομένως να έχεις δίκιο, zero, τα δύο αυτά αντίθετα συναισθήματα να συνδέονται αμφίδρομα.
Όσο για την πρώτη σου ερώτηση - η ερμηνεία είναι (πάντα) υπόθεση του αναγνώστη.

Ανώνυμος είπε...

Η Adeline γραφει αγαπητε zero ...η Adeline ...δυστυχως.
Πραγματι γραφει εξοχα.
Αγαπη-μισος, καλο-κακο, φως-σκοταδι...
...ολα το ιδιο ειναι
και ολα τα αντιλαμβανομαστε αναλογα με την διαθεση της στιγμης.
Βεβαια παντα υπαρχουν ο Neo και η Trinity για να επιβεβαιωνουν τον κανονα.
Ο κανονας ειναι πως δεν υπαρχει ερωτας πως δεν υπαρχει αγαπη.
Αλλα ειπαμε υπαρχει ο Neo και η Trinity.

Unknown είπε...

Αν υπάρχει έστω και μία εξαίρεση, πάντως, ο κανόνας καταρρέει.