Silentium

In return

Θα έπρεπε να σιωπούν. Ακροβατώντας πάνω στις χαμένες νότες. Αλλά εκείνος δεν το μπορούσε.
-...I was neither living nor dead, and I knew nothing, looking into the heart of light, the silence.
Δεν ήταν παρά ένας ψίθυρος. Από την άλλη άκρη της αίθουσας είδε το πρόσωπό της να σκοτεινιάζει.
Τα ζευγάρια στροβιλίζονταν ανάμεσά τους, σαν να περπατούσαν στο σχήμα ενός αόρατου λαβυρίνθου. Ο μυστικός χορός της Αριάδνης.
-Δεν μπορώ να σε φτάσω, του ψιθύρισε.
Της έγνεψε πως δεν έχει σημασία.
-Ώστε πάντα ο λαβύρινθος ανάμεσά μας;
-Πάντα.
Την είδε να σφίγγει τα χείλη της με πείσμα.
-Κανένας λαβύρινθος δεν είναι αδιαπέραστος.
-Μην προχωρείς. Δεν ξέρεις τα αδιέξοδα.
-Δεν υπάρχουν αδιέξοδα.
Ένα κοροϊδευτικό χαμόγελο· σαν να τον προκαλούσε να τη σταματήσει. Αλλά εκείνος έμεινε καρφωμένος στη θέση του.
Την έβλεπε να περνάει σαν σκιά ανάμεσα στα ζευγάρια, η εσάρπα της έπεσε στο πάτωμα. Βάδιζε στα τυφλά, σαν να ήξερε το δρόμο από πάντα. Η μουσική του θόλωνε την όραση.
Ο τελευταίος στροβιλισμός. Το τελευταίο βήμα. Ήταν εκεί. Απέναντί του.
-I speak not, I trace not, I breathe not your name, there is grief in the sound, της είπε σιγανά.
-Silentium, ψιθύρισε εκείνη, ακουμπώντας τα δάχτυλά της στα χείλη του. Para siempre.