Το χαστουκι.

Σε κοιταζω , σε παρατηρω.
Καθεσαι απεναντι μου, καπνιζοντας και πινοντας κοκκινο κρασι.
Δεν εχουν περασει παρα μερικα λεπτα απο την στιγμη που με κτυπησες.
Στεκομουν εκει χωρις αντιδραση.
Σε κοιταζα με μισος. Σου ειχα ζητησει να σταματησουμε αυτον τον ανοητο καυγα.
Δεν οδηγουσε πουθενα παρα μονο στην βια.
Στο ειπα κιολας, η βια γενναει βια, μην συνεχιζεις.
Εσυ ηθελες να πεις περισσοτερα, να βγαλεις απο μεσα σου οτι αισθανοσουν.
Μου ειπες πως ειχε ερθει η ωρα να μαθω ποσο θανασιμη ησουν.
Πως την προδοσια μου θα την πληρωνα ακριβα.
Τοτε ηταν που με κτυπησες, δυνατα , πανω ακριβως στο αυτι.
Για να με πονεσεις περισσοτερο.
Ειδες στα ματια μου τον πονο, ενιωσες την λεξη που επνιξα στην κραυγη μου.
Ειδες το μισος μου για σενα.
Και γελασες δυνατα, υστερικα, μολις καταλαβες πως δεν θα αντιδρουσα.
Εκανες δυο βηματα πισω και πηγες στην κουζινα να βαλεις στο ποτηρι το κρασι.
Ετσι βρεθηκαμε στους καναπεδες , σχεδον αντικρυστα ο ενας απο τον αλλον.
Αναψαμε τσιγαρο σχεδον ταυτοχρονα.
Τραβηξα δυο τρεις βιαστικες ρουφηξιες για να καλμαρω λιγο.
Εσυ ανακατευεις τον καπνο μαζι με γουλιες κοκκινου κρασιου.
Δεν μιλαμε.
Ουτε καν με κοιτας.
Προσπαθω να παρω το βλεμμα μου απο πανω σου, αλλα δεν μπορω.
Θελω να ξεχασω αυτο που εγινε, τα λογια σου, τον ανοητο καυγα μας αλλα δεν μπορω.
Πως μπορεις να εισαι τοσο κακια μαζι μου?
Πως μπορεις να με προσβαλλεις ετσι?
Προσπαθεις να βολευτεις στον καναπε καλυτερα.
Καθως απλωνεις τα ποδια σου , κατα λαθος σηκωθηκε λιγο η φουστα σου.
Ειναι δυνατον να το κανεις επιτηδες?
Ακομα και τωρα να παιζεις μαζι μου?
Χωρις να μου δινεις καθολου σημασια να με ελεγχεις τοσο πολυ?
Δεν μπορω να παρω το βλεμμα μου απο τα ποδια σου.
Πρεπει να ηρεμησω κι’εγω για να μην γινουν χειροτερα τα πραγματα.
Αυτη την στιγμη το κρασι φανταζει σαν η μονη διεξοδος.
Δε βαριεσαι, σημερα θα πιω κι’εγω κανα-δυο ποτηρια.
Σηκωνομαι να φερω το ποτηρι μου.
-αγαπη μου , αν πηγαινεις στην κουζινα φερε μαζι σου και την μπουκαλα με το κοκκινο κρασι , κλεισε και τα φωτα σε παρακαλω, σημερα εχω εναν φοβερο πονοκεφαλο.