Chanson à songer

Πάλευε μέρες ολόκληρες να του φτιάξει ένα τραγούδι με ξένους στίχους. Ταίριαζε προσεκτικά τις λέξεις που είχαν αγαπήσει άλλοι, δοκίμαζε τα χρώματα – λίγο πιο φωτεινό στις άκρες και στο κέντρο θέλει περισσότερο γαλάζιο, ένα νησί, μια ξαφνική βροχή σ’ ένα πρωινό που έδειχνε ασυννέφιαστο. Και πιο πέρα ένα άλλο νησί, όχι γαλάζιο, πράσινο, Μάιος στα τέλη του αιώνος – πολύς ο χρόνος που μεσολαβούσε – απόγευμα ήσυχο, η πλατεία μικρή, απέναντι το Αρχαιολογικό Μουσείο, εκείνη τριγυρνούσε στο λιμάνι αναμετρώντας τους αρχαίους πλόες, υπολογίζοντας τα βήματα του Οδυσσέα, «δεν είναι αυτή η ομηρική Ιθάκη», της είπαν, «ποτέ δεν έζησεν εδώ ο πολυμήχανος». Αδιάφορο· τον Αχιλλέα εκείνη αναζητούσε. Και πάλι τα βήματα σε ξεχασμένα μονοπάτια. Ένωνε τα κομμάτια με βελονιές αόρατες, μεθοδικά, ήσυχα, ήξερε τα μυστικά της τέχνης. Καιρός να μετακινηθεί στην ενδοχώρα – μια πόλη μακριά απ’ τη θάλασσα, επίπεδη, χωρίς εξάρσεις. Οι λέξεις να πετούν πάνω στα σύρματα: καλημέρα, σήμερα είναι παράξενα, θα σου γράψω ξανά το απόγευμα. Τα γράμματά του έφταναν παραμονές της νύχτας ή λίγο πιο αργά, παρακινούσαν σε ανήσυχο ύπνο. Έκλεινε τα μάτια της κι ονειρευόταν τα νησιά – ταξίδια ασυνάρτητα κι εκείνος να σκορπίζεται μέσα σε ξένα βλέμματα.

Να τα χωρέσει όλα αυτά σ’ ένα τραγούδι. Οι ποιητές, αμήχανοι, αποτραβιούνται στη σιωπή. Μόνον ο γέρος ραψωδός θα ήξερε. Όμως μιλούσε σε γλώσσα ακατανόητη, με εικόνες αινιγματικές – μια γυναίκα, ένα είδωλο, ένας χιτώνας άδειος – ποιος να την οδηγήσει τώρα πια στα μυστικά του.

Μουσικη ...Desert Rose με τον Sting.