Από το ημερολόγιο της Isabelle C***

Σε λίγο θα ξυπνήσεις, πριν κινηθούν τα βλέφαρα μια υποψία φωτός. Θα χαμογελάσεις και θα μουρμουρίσεις μια νυσταγμένη «καλημέρα». Μετά θα κρύψεις ξανά το πρόσωπό σου στο μαξιλάρι, λέγοντας να μην ανοίξω ακόμη τις κουρτίνες. Τα πρωινά η φωνή σου είναι βραχνή. Χτες τη νύχτα μιλούσες στον ύπνο σου, το ξέρεις;

Γιατί διστάζω τόσο να σε φαντάζομαι; Το ξέρω ότι γλιστράω στον κόσμο της παραφροσύνης. Το βλέπω στα μάτια όσων με πλησιάζουν: με κοιτάζουν με τρυφερό οίκτο, μ’ αγγίζουν προσεκτικά, μιλούν με λέξεις καλοδιαλεγμένες, γιατί φοβούνται πως με μια άστοχη κουβέντα τους θα παραδοθώ στο έλεος της μανίας. Ο dr. Baldouin πιστεύει ότι οι παραισθήσεις μου είναι αποτέλεσμα χρόνιας αϋπνίας. Μου έδωσε σταγόνες για να κοιμάμαι τις νύχτες – δεν του είπα ότι ακόμη και διπλασιάζοντας τη δόση, παραμένω ξάγρυπνη. Συνέστησε να συνεχίσω να γράφω, λέγοντας πως μόνον αυτό μπορεί να με κρατήσει σε νηφάλια κατάσταση. Να γράφω. Μα μόνο για σένα μπορώ να γράψω πια. Μόνο για σένα γράφω πια.

(Η ημερολογιακή εγγραφή είναι χωρίς ημερομηνία. Η φωτογραφία ήταν διπλωμένη ανάμεσα στις σελίδες του ημερολογίου. Πιθανολογείται ότι προέρχεται από εικονογραφημένη έκδοση της τραγωδίας Romeo and Juliet).