Με ξεχασμένους στίχους

Επειδή είπες πως το μέλλον και το παρελθόν υπάρχουνε παράλληλα στο τώρα. Λοιπόν,

εσύ

κοιμόσουν και κυλήσανε χιλιάδες χρόνια που σε κράταγα
κι ήμουν φτωχός και παγωμένος και κουράστηκε, ξερά-
θηκε το χέρι μου –

ή ξαφνικά ένα τίναγμα στο κατακάθι της ψυχής,
τι γύρευα, τι κράταγα από σένα;

Πες μου λοιπόν, τι φως έχουν τα χέρια σου και σκοτεινιά-
ζουν έτσι εκείνο που προστάτευα από σένα και κρατούσα
και ήμουν;

Υπάρχει πάντα ένα βαθύ νερό μες στη σιωπή σου

Εσύ έλεγες ονομάζομαι ουρανός.

Εγώ έλεγα τίποτα.

τα μάτια σου στρέφοντας ξα-
φνικά δεν είχαν σκοτώσει την εικόνα που κοίταζαν λίγο πιο
πριν.

Όλη τη νύχτα οι στάχτες της φωτιάς σου

Ο χρόνος όλα τάχει καρπωθεί. Τώρα δεμένος στον τροχό
κι εσύ με την ουράνια λάμψη,
δεν έχεις ίσκιο, καθώς τ’ όνειρο φλογίζοντας απ’ το πρωί
το σώμα.

Πιο πέρα η φωνή σου αμύνεται για το βράδυ.

Τι μου έλεγες; Σ’ ακούω να μιλάς και πριν έρθει η φωνή
ναυαγήσανε κιόλας οι λέξεις.

Η φωνή σου εγύρευε κάτι παλιές ξεφτισμένες αισθήσεις.

Λοιπόν δεν
ήταν αίνιγμα τα λόγια σου,
μήτε και τούτο τ’ όνειρο που σβήνει απότομα,
χάνεται μέσα στη σκοτεινιά του.

Και με άγγιξε τότε η παγίδα, το χέρι σου
Ο ήλιος έκαιγε
θάλασσες, βράχια.

Τι σκέφτεσαι;

Πώς προχωρούμε και συγκατανεύουμε, ναι, θα συναντη-
θούμε κάποτε, θα σε θυμάμαι.

Το βιβλίο, όλο κι όλο 28 σελίδες. Τάκης Σινόπουλος, Πέτρες, τρίτη έκδοση. Στο εξώφυλλο, η χρονολογία 1982. Στην τελευταία σελίδα, μια σφραγίδα με ημερομηνία «20 Φεβ. 19…». Η ίδια ημερομηνία, γραμμένη από μένα στην πρώτη σελίδα, και δίπλα ο τόπος. Κάποτε το έκανα αυτό: έγραφα τον τόπο που βρισκόμουν όταν αγόραζα το βιβλίο και την ημερομηνία – όχι το όνομά μου, γιατί μου φαινότανε παράξενο να πω «αυτό το βιβλίο είναι δικό μου».

Και, συνήθιζα πάντα να σημειώνω μέσα: να υπογραμμίζω στίχους, να βάζω αστεράκια, βέλη, παράλληλες γραμμές. Δεν ξέρω τι σκεφτόμουν τότε· δεν θυμάμαι πώς ένιωθα. Σήμερα που τα ξαναείδα, σκέφτηκα πως όλα αυτά μαζί φτιάχνουν ένα καινούριο ποίημα, μια ιστορία που αρχίζει από το πουθενά και εκκρεμεί σε μία υπόσχεση: εκκρεμεί, δεν τελειώνει. Ή ακόμη ένας μονόλογος. Ή οι απαντήσεις στις ερωτήσεις που δεν έχεις ακόμη διατυπώσει.