22 Φεβρουαρίου 2007

The English Patient.

The English Patient is a 1992 novel by Michael Ondaatje which deals with the gradually revealed histories of a critically burned man, his Canadian nurse, a Canadian thief, and an Indian sapper in the British Army as they live out the end of World War II in an Italian villa. The novel won the Canadian Governor General's Award and the Booker Prize for fiction. The novel has been translated into more than 300 languages.


Plot introduction.

The English Patient is in part a sequel to Ondaatje's earlier work In the Skin of a Lion (1987); the characters of Hana and Caravaggio reappear from the earlier novel. We also learn the fate of Patrick Lewis, Hana's step-father and the main character of that work, and what influence he's had on Hana's character. One of the main characters in the new novel, the burned man, is Count László de Almásy, a famous Hungarian researcher of the Sahara Desert, disciple of Herodotus, and discoverer of the Ain Doua prehistoric rock painting sites in the western Jebel Uweinat mountain.


*

Επειδη δεν υπαρχει ερωτας , δεν υπαρχει αγαπη.

Η απωλεια ομως τα αποκαλυπτει ολα.

*

5 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Ο συγκεκριμενος ηρωας
λεει στις σκηνες αυτες, οτι μισει
την ownership.
Οταν ομως χανει την γυναικα που αγαπα δεν μπορει πλεον να ζησει.
Εξαλλου μην ξεχνας πως για τον ιδιο λογο ,
την ownership εγινε και ο Τρωικος πολεμος.
Για το τιποτα.
Για ενα αδειο πουκαμισο.
Για την αγαπη μιας γυναικας.

Ο θανατος λυνει ολους τους γριφους.

zero είπε...

Αχμ...

Unknown είπε...

Αγαπημένη ταινία. Και ο Astor, έξοχος.
Σχολιάζοντας το θέμα ownership, και καθώς παραπέμπεις στα Τρωικά, δεν μπορώ τίποτα άλλο παρά "Φοβού τους Δαναούς".
Όσο για το θέμα έρωτος-θανάτου, δεν ξέρω αν είναι τυχαίο αλλά η συμπλοκή τους είναι υπαρκτή από την αρχαιότητα ακόμη (βλ. λ.χ. το μύθο της Περσεφόνης). Και, θυμάμαι τώρα ένα ποιηματάκι τς Σαπφούς:
Ήρθε και τρύπωσε ο Ερμής
στο όνειρό μου μέσα
και του είπα: "Αφεντάκο μου,
πώς χάθηκε η ζωή μου;
Και δεν γελώ δεν χαίρομαι
μήτε τα πλούτη θέλω,
μα κάποιος πόθος με κρατεί
γυρεύω να πεθάνω,
τις υγρές να ιδώ με τους λωτούς
του Αχέροντα τις όχθες.

(Το έχει μελοποιήσει ο Δημ. Παπαδημητρίου, στα "Τραγούδια για τους μήνες"- η μετάφραση είναι του Σωτήρη Κακίση, αλλά την έχω αλλάξει σε δύο σημεία. Ο Κακίσης γράφει: μα κάποιος πόθος με βαστά / ζητάω να πεθάνω).

Unknown είπε...

Χμ, στο παραπάνω σχόλιο ξέχασα να γράψω τις λέξεις "να πω" στα πριν το "Φοβού τους Δαναούς".
Zero - δεν ξέρεις πόσο συμφωνώ.

Ανώνυμος είπε...

Πραγματι αγαπημενη ταινια.
Και σε ολα τα αλλα συμφωνω.