Προσωκρατικοι φιλοσοφοι.

Η προσωκρατική φιλοσοφία γεννήθηκε στα τέλη του 7ου αιώνα π.Χ. στις Ελληνικές πόλεις της Ιωνίας. Η ίδρυση της Ιωνικής σχολής της Μιλήτου αποτελεί το οριακό σημείο έναρξης της προσωκρατικής σκέψης και ουσιαστικά της πρώτης φιλοσοφικής σκέψης στον αρχαίο Ελληνικό κόσμο. Οι προσωκρατικοί φιλόσοφοι είναι οι πρώτοι φιλόσοφοι. Οι Έλληνες παντρεύουν μέσα τους την αρχαία Ελληνική μυθολογία με την έλλογη σκέψη και αναζητούν στη φύση όλες εκείνες τις δυνάμεις που την απαρτίζουν. Οι φυσικοί προσωκρατικοί φιλόσοφοι ασχολούνται εξ ολοκλήρου με την πρωταρχική αιτία του κόσμου και με τις δυνάμεις εκείνες που στηρίζουν την πλάση και τον ίδιο τον άνθρωπο. Οι προσωκρατικοί φιλόσοφοι έδρασαν στην Μικρά Ασία, τη Θράκη, τη Σικελία και την Κάτω Ιταλία. Η Μίλητος γέννησε τους Θαλή, Αναξίμανδρο, Αναξιμένη, η Έφεσος τον Ηράκλειτο, η Σάμος τον Πυθαγόρα και Μέλισσο, τα Αβδηρα τον Δημόκριτο, η Σικελία τον Εμπεδοκλή, η Ελέα τους Παρμενίδη και Ζήνωνα.Οι προσωκρατικοί φιλόσοφοι άπλωσαν,με την σκέψη τους, τα φτερά του πολιτισμού και της φιλοσοφίας. Όλες οι έννοιες και οι επιστήμες, που μέχρι και σήμερα αναπτύσσονται αλματωδώς, είναι πνευματικά τέκνα αυτών των φιλόσοφων. Η έννοια της ύλης, η έννοια του απείρου, η έννοια της δύναμης, του αριθμού, της κίνησης, του Είναι, του γίγνεσθαι, του Οντος, του Ατόμου, του χωροχρόνου, είναι δημιουργήματα αυτής της φιλοσοφικής σκέψης. Ο Σωκράτης μεγάλωσε μέσα στο πνεύμα των προσωκρατικών φιλοσόφων και αξιοποίησε τις γνώσεις και την σοφία τους. Η παιδεία του στηρίχτηκε στην προσωκρατική φιλοσοφία και η μορφή του άλλαξε τον κόσμο. Ο Σωκράτης έδωσε για πρώτη φορά στη φιλοσοφία ανθρωποκεντρικό χαρακτήρα. Η έλλειψη αυτή του στοιχείου, από την ως τότε φιλοσοφική σκέψη, είναι ο κύριος λόγος που δόθηκε στους προηγούμενους από αυτόν φιλοσόφους ο τίτλος προσωκρατικοί.

Η ηθική φιλοσοφία του Σωκράτη στέλνει το φως της φιλοσοφίας ακόμα πιο μακριά στον Πλάτωνα, τον Αριστοτέλη και τον Πλωτίνο. Η έκταση της προσωκρατικής φιλοσοφίας είναι μικρή αλλά η επιρροή που προκάλεσε σε όλο τον μετέπειτα Ελληνικό και δυτικό πολιτισμό κολοσσιαία. Το άλμα, από τον θρησκευτικό φόβο στο ελεύθερο και καθαρό πνεύμα, είναι το σημαντικότερο στην ιστορία της επιστήμης και δεν έχει προηγούμενο σε κανένα άλλο πολιτισμό. Ο σημερινός άνθρωπος είναι εξοικειωμένος με την επιστημονική σκέψη. Την εποχή όμως εκείνη η τομή αυτή που γεννά την φιλοσοφία από τη μυθολογία και την ποίηση είναι πολύ δύσκολη και αντιμετωπίζεται από τους μελετητές με θαυμασμό. " Σε ολόκληρη την ιστορία, τίποτε δεν είναι πιο εκπληκτικό ή τόσο δύσκολο να περιγραφεί όσο η αιφνίδια άνοδος του πολιτισμού στη Ελλάδα. Πολλά απ' όσα δημιουργούν τον πολιτισμό υπήρχαν ήδη επί χιλιάδες χρόνια στην Αίγυπτο και στη Μεσσοποταμία, και είχαν απλωθεί από εκεί στις γειτονικές χώρες. Αλλά ορισμένα στοιχεία έλειπαν, ωσότου τα προμήθευσαν οι Έλληνες. Το τι απετέλεσαν στην τέχνη και τη λογοτεχνία είναι γνωστό στον καθένα, αλλά ό,τι έχουν πραγματοποιήσει στον καθαρά διανοητικό τομέα είναι ακόμη εξαιρετικότερο." (Bertrand Russel).

Μια ζωντανή αναφορά.

Ολη η ιστορία της Λατινικής Αμερικής είναι μια ιστορία σκληρής εκμετάλλευσης και μεγάλων κοινωνικών αγώνων. Η μνήμη τους είναι μια ζωντανή αναφορά στα κινήματα που σημειώνουν τόσο συνταρακτικές επιτυχίες στη Λατινική Αμερική τα τελευταία χρόνια.

Κάτι που εντυπωσιάζει στα μπάριος του Καράκας είναι οι τοιχογραφίες. Μεγάλες συνθέσεις με έντονα χρώματα όπου μαζί με τα συνθήματα ξεχωρίζουν τα πρόσωπα: ο Τσε Γκεβάρα και ο Σιμόν Μπολιβάρ είναι οι πιο συχνές παρουσίες. Ο Σιμόν Μπολιβάρ ήταν ένας από τους πιο σημαντικούς ηγέτες των αντιαποικιακών επαναστάσεων και πολέμων που έδιωξαν τους Ισπανούς αποικιοκράτες από τη Λατινική Αμερική στα πρώτα χρόνια του 19ου αιώνα.

Στη Βολιβία, οι οργανώσεις των Ινδιάνων που έχουν παίξει κεντρικό ρόλο στους αγώνες και τις εξεγέρσεις των τελευταίων χρόνων έχουν τα δικά τους σύμβολα: το όνομα του Τουπάκ Κατάρι ενός από τους ηγέτες της εξέγερσης των αυτοχθόνων Ινδιάνων που σάρωσε το Περού και τη Βολιβία το 1780.

Όταν πέντε αιώνες πριν οι Ισπανοί και Πορτογάλοι κονκιστανδόρες «ανακάλυψαν» την αμερικάνικη ήπειρο ρίχτηκαν στο πιο άγριο πλιάτσικο του «Νέου Κόσμου». Εξαφάνισαν ολόκληρους πολιτισμούς, εκατοντάδες χιλιάδες Ινδιάνοι πέθαναν δουλεύοντας αλυσοδεμένοι στις φυτείες και τα ορυχεία. Τα κενά τα κάλυπταν Μαύροι σκλάβοι.

Η Ισπανική Αυτοκρατορία έχασε τις κτήσεις της στη Λατινική Αμερική στις αρχές του 19ου αιώνα. Οι ιδέες της Γαλλικής Επανάστασης ταξίδεψαν στη Λατινική Αμερική και ενέπνευσαν ανθρώπους σαν τον Σιμόν Μπολιβάρ που οραματίστηκε μια ενιαία δημοκρατία για όλη την περιοχή. Οι αγώνες της ανεξαρτησίας κράτησαν από το 1810 μέχρι το 1825.

Η φωτια.

Ετυμολογία

φωτιά < μεσαιωνικά ελληνικά, φωτία "λάμψη" < φωτ-, "φως" + -ία (> -ιά)


Ουσιαστικό

φωτιά θηλυκό

χημική αντίδραση κατά την οποία παρατηρείται η ταυτόχρονη παραγωγή θερμότητας και φωτός με τη γρήγορη καύση εύφλεκτου υλικού που συνοδεύεται συνήθως από φλόγα

η πυρκαγιά
ξέσπασε μεγάλη φωτιά στο δάσος

η ακτινοβολία
τα μάτια του πετούσαν φωτιές



Εκφράσεις

ανάβω φωτιά : προκαλώ ένταση, κρίση
βάζω το χέρι μου στη φωτιά : είμαι σίγουρος για κάτι
να πέσει φωτιά να με κάψει : σε περιπτώσεις που κάποιος δίνει όρκο
ρίχνω λάδι στη φωτιά : προκαλώ εκνευρισμό
φωτιά και λάβρα (ή λαύρα) :
ο καύσωνας
πολύ εκνευρισμένος
άσ'τον ήσυχο σήμερα, είναι φωτιά και λάβρα
κάτι πανάκριβο
τα ρούχα σήμερα είναι φωτιά και λάβρα


Συγγενικές λέξεις

φωτίτσα



Ηταν Θεομηνια είπε στη Βουλή ο υπουργός Δημόσιας Τάξης Βύρωνας Πολύδωρας αναφερόμενος στις πυρκαγιές των τελευταίων ημερών. Ο κ. Πολύδωρας ζήτησε να «σεβαστούμε την έννοια της θεομηνίας» και αναφέρθηκε στις δυσμενείς καιρικές συνθήκες που επικρατούσαν στις 27 και 28 Ιουνίου, με θερμοκρασία πάνω από τους 40 βαθμούς Κελσίου υπό σκιάν και με ανέμους που έπνεαν με ταχύτητα 7 και 8 μποφόρ. Ο υπουργός πρόσθεσε ότι η καταστροφή δεν είναι απόλυτη !

Θεομηνια λοιπόν, δηλαδή η οργή του Θεού (για τις αμαρτίες μας;) ήταν που χτύπησε την Πάρνηθα, το Πήλιο και τις άλλες περιοχές. Μεταφυσική η αιτία, άρα ανίκανο το μυαλό του ανθρώπου που σκέφτεται ορθολογικά να τη συλλάβει. Ε τότε, αντί για πρόληψη πυρκαγιών να κάνουμε ευχέλαια στα δάση και αντί για πυροσβεστικά ας πάρουμε θυμιατά...

Μηπως οι φωτιές ήταν και η 8η πληγή του Φαραώ που περίσσεψε από τη Παλαιά Διαθήκη; Ή μήπως η κατάρα της μούμιας; Και οι πλημμύρες που σχεδόν σίγουρα θα ακολουθήσουν, οι διαβρώσεις, η απώλεια εδαφών κι αυτά «θεομηνίες» θα χαρακτηριστούν;

Τα οφελη όμως από την καταπάτηση και οικοδόμηση της μη χαρτογραφημένης δασικής γης, η ελλιπής οργάνωση της πολιτικής προστασίας, η επικινδυνότητα των δικτύων ΔΕΗ και ΟΣΕ, η προστασία που παρέχεται σε καταπατημένα και αυθαίρετα, η έλλειψη δασικού κτηματολόγιου, η αδιαφορία για προστατευμένες περιοχές και γενικότερα η πλήρης απαξίωση του φυσικού μας περιβάλλοντος, τη στιγμή μάλιστα που η Ελλάδα είναι μια από τις χώρες που απειλούνται από την ερημοποίηση και τις κλιματικές αλλαγές, αυτά ΔΕΝ είναι θεομηνία. Είναι ξεκάθαρα ανθρώπινες δραστηριότητες που σε μεγάλο μέρος καλλιεργούνται από την Πολιτεία.

Postscriptum

Θα ήταν μια ιστορία για κάποιον που ξεκινούσε πεθαίνοντας. Το σκηνικό έτοιμο: ξαπλωμένος στο κρεβάτι του μ’ ένα σκούρο μπλε κοστούμι με κόκκινη ρίγα, λεπτή σχεδόν αόρατη, στο κομοδίνο δίπλα του ένα Johnny 12άρι και στο CD-player το Requiem του Mozart, το “Replay” πατημένο στο “Confutatis maledictis”. Μετά, ήρθε η νύχτα. Περίμενα τη βροχή των αστεριών που πέφτουν – Go and catch a falling star. Ελπίζω να την είδες εσύ τουλάχιστον – εδώ κάτω δεν έφτασε ποτέ. Μόνον οι γαλαξίες, απολιθωμένοι στην αιώνια ροή τους.

Πού να πήγαν τόσα αστέρια; Μετά από αιώνες, κάποιος θα βρει ξανά ένα μαγικό σπαθί με την επιγραφή ENSIS CALIBURNUS και τη σκοτεινή προφητεία: «Μόνον ο καλύτερος μπορεί να κρατήσει αυτό το σπαθί, μόνον ο καλύτερος, αλλά στο τέλος θα πεθάνει μόνος». Και ένα καινούριο παραμύθι θα ξεκινήσει, εκείνη θα τον αγαπήσει για λίγο, ύστερα θα τον προδώσει, εκείνος θα περιφέρεται σε στοιχειωμένα δάση, θα συναντήσει μια χλωμή δεσποσύνη, The Lady of Challot· θα είναι η σειρά του να προδώσει.

-Τι θα γίνει μετά; Τι θα γίνει μετά;

-Θα πεθάνει μόνος.

Κουράστηκα τόσους μήνες μέσα στις σκοτεινές θάλασσες. Αρμενίζαμε αιώνες. Τα νησιά μας ξέφευγαν πίσω από τις ομίχλες του Βορρά. Δεν υπάρχουν νησιά στο Βορρά, μόνο κάτι στενές λωρίδες ξηράς, με υποψίες γήινης θεμελίωσης, μαγεμένα όλα, πάνω σε κάθε βράχο καθισμένη η θανάσιμη σειρήνα, χαρίζοντας άσματα ολέθρου στους ναυτικούς, γύρω της σπασμένα κατάρτια, ναυάγια πλοίων, Μη δεθείς στο κατάρτι, σου έλεγα, άσε το τραγούδι της να σε τσακίσει, φύγε από αυτό το πλοίο, είναι το πλοίο των τρελών, κανείς δεν μας θέλησε σ’ αυτή τη γη και μας παρέδωσαν στη θάλασσα.

Doch du bist entschlossen. Δέθηκες στο κατάρτι, φώναζες να σφίξω κι άλλο τα δεσμά, περίμενες την αιώνια καταδίκη σου – κάθε βράδυ το όρνιο να σου ξεσκίζει τις σάρκες. Είχες τολμήσει την αναμέτρηση· και είχες νικηθεί.

Αιώνες αργότερα ήσουν αφημένος στη θάλασσα, δεμένος πάντα στο ίδιο κατάρτι, ο ναυαγός του κόσμου.

Greeklish.

Στο παρελθόν ήταν δύσκολη η αναγνώριση των ελληνικών χαρακτήρων από υπολογιστές, γιατί δεν παρείχαν ανάλογη υποστήριξη όλα τα υπολογιστικά συτήματα. (Ο υπολογιστής VICTOR 9000 υποστήριζε πολλά σύνολα χαρακτήρων. Όταν αργότερα βγήκε το IBM PC, πολλές προϋπάρχουσες δυνατότητες δεν τις υποστήριζε, όμως επικράτησε). Επίσης υπήρχε η απαίτηση, από κάποιες υπηρεσίες, ο οχταψήφιος κώδικας ASCII να μπορεί να "διπλώνει" έτσι που να μεταφέρεται το μήνυμα σε επταψήφια μηχανήματα (πχ. TELEX) και να διατηρείται σε κάποιο βαθμό η αναγνωσιμότητά του.

Σήμερα τα λειτουργικά συστήματα υποστηρίζουν πολύ περισσότερες γλώσσες, μεταξύ των οποίων και τα ελληνικά, και είναι πιο εύκολο να επικοινωνήσουν Έλληνες μεταξύ τους στη μητρική τους γλώσσα στο διαδίκτυο.

Πολλοί παρ΄ όλα αυτά χρησιμοποιούν ακόμα τα greeklish γιατί είναι γρηγορότερα στη δακτυλογράφηση και δεν υπάρχει λόγος να έχουν σωστή ορθογραφία. (Αυτό δε σημαίνει ότι δεν μπορεί να ξεσπάσει ένας άτυπος "πόλεμος" (flame war) για την ορθογραφία μεταξύ χρηστών ενός φόρουμ σε greeklish. Κάποιοι υποστηρίζουν ότι τα greeklish πρέπει να είναι ακριβής μεταγραφή των ελληνικών, ενώ άλλοι τα χρησιμοποιούν για την απλή φωνητική μεταφορά των ελληνικών.
Π.χ. τον Αύγουστο του 1997 στο διεξήχθη ένας τέτοιος "πόλεμος", λόγω του ότι κάποιος έγραψε τον ποταμό Έβρο ως Eyros, αντί Ebros.)

Κάποιοι αναφέρουν ότι η πρώτη σύγχρονη χρήση των greeklish έγινε από την Ε.Μ.Υ., την ελληνική Εθνική Μετεωρολογική Υπηρεσία, πολλές δεκαετίες πριν και πολύ πριν την ευρεία χρήση του διαδικτύου.

Ο όρος “Φραγκολεβαντίνικα” είναι ο Ελληνικός και Λεβαντίνικος όρος για τη χρήση του Λατινικού αλφαβήτου για την γραφή Ελληνικών. (Φράγκος είναι ο Ελληνικός και Λεβαντίνικος όρος για τους Δυτικούς Ευρωπαίους, και κατά επέκταση τους Ρωμαιοκαθολικούς.)

Αυτή η χρήση ήταν μέρος μιας ευρύτερης τάσης για χρήση του αλφαβήτου σύμφωνα με το δόγμα, π.χ. ελληνικό αλφάβητο για Τούρκους Ορθόδοξους Χριστιανούς (καραμανλήδικα) και χρήση ελληνικού και αραβικού αλφαβήτου στην Αλβανία. Συνηθιζόταν δε στο Βενετοκρατούμενο Αιγαίο στην πρώιμη σύγχρονη εποχή. Πράγματι υπάρχουν αρκετά δείγματα από αυτόγραφα χειρόγραφα της αναγέννησης, όπου ελληνικά κείμενα είναι γραμμένα με αυτόν τον τρόπο, όπως π.χ. η κωμωδία "Fortounatos" από τον Μάρκο Αντώνιο Φώσκολο (1655). Υπάρχουν ακόμα δείγματα από βιβλία τυπωμένα με τέτοιο τρόπο, όπως το βιβλίο "I Mera tou Hristianou" που φυλάσσεται σήμερα στο Βενετικό Μουσείο της Νάξου.

Η χρήση αυτή ονομάζεται ακόμα "φραγκοχιώτικα", λόγω της πολύ σημαντικής παρουσίας καθολικών ιεραποστόλων στο νησί της Χίου.

Κατά αναλογία, ήταν κοινή η χρήση (αλλά εδώ υποτιμητική) του όρου "Φραγκοβλάχικα", που αναφερόταν αρνητικά στην χρήση των Greeklish από τους Βλάχους.

Τα φραγκολεβαντίνικα βρίσκονταν σε χρήση τον 20ο αιώνα από ό,τι φαίνεται σε επιστολές που στέλνονταν από το μέτωπο της Αλβανίας το 1940.



Τα greeklish χρησιμοποιούνται στο διαδίκτυο όταν Έλληνες επικοινωνούν μέσω email, IRC ή instant messaging. Επίσης χρησιμοποιούνται πολλές φορές σε μηνύματα τύπου SMS, καθώς και μεταξύ Ελλήνων που ζουν καιρό σε αγγλόφωνες χώρες.



Τα Greeklish μπορεί να είναι ορθογραφικά, δηλαδή να ακολουθούν τους κανόνες της ελληνικής ορθογραφίας, ή να είναι φωνητικά, δηλαδή να σκοπεύουν στη φωνητική απόδοση των ελληνικών. Ο περισσότερος όμως κόσμος χρησιμοποιεί ένα "μικτό" σύστημα, που συνδυάζει το θέμα της ορθρογραφίας με την φωνητική απόδοση, χωρίς η γραφή να έχει ισχυρή τυποποίηση.


Υπάρχουν πολλοί τρόποι να γράψει κανείς greeklish. Εφ’ όσον δεν υπάρχει κοινώς αποδεκτή μέθοδος, ο καθένας χρησιμοποιεί τα "δικά του" greeklish.

Ο ΕΛΟΤ έχει προτείνει ένα τυποποιημένο πρότυπο μεταγραφής το οποίο χρησιμοποιείται από το Βρεττανικό συμβούλιο, όχι όμως και από το γενικό κοινό. Μόνο όμως τα ASCII σέβονται τη ελληνική ορθογραφία και επιτρέπουν μία αυτόματη και αναστρέψιμη μεταγραφή.


Ο Γιάννης Ανδρουτσόπουλος αναφέρεται στο βιβλίο "Exegesis" , γραμμένο σε greeklish το οποίο εκδόθηκε από τις εκδόσεις "Οξύ" το 2000. Η μεταγραφή σε greeklish βασίστηκε στην ελληνική μετάφραση του αρχικού βιβλίου που έγραψε ο Astro Teller. Είναι ένα μυθιστόρημα για την Τεχνητή Νοημοσύνη και περιγράφει ένα λογισμικό που αποκτά "δική του" βούληση. Το βιβλίο γράφτηκε μιμούμενο την μορφή e-mail, κάτι που ώθησε τον Ανδρουτσόπουλο και τους συνεργάτες του να το δημοσιεύσουν και σε greeklish

Οι περισσότερες προσωπικές και ανεπίσημες ιστοσελίδες ήταν γραμμένες στο παρελθόν σε greeklish. Σήμερα αυτό δεν ισχύει, καθώς η χρήση των greeklish δε θεωρείται πλέον κατάλληλη. Παρ’ όλα αυτά υπάρχουν ακόμα ιστοσελίδες γραμμένες σε greeklish. Επίσης τα greeklish χρησιμοποιούνται σε πολλά διαδικτυακά forum.


Μερικοί διακομιστές υπηρεσιών διαδικτύου στην Ελλάδα χρησιμοποιούν και ελληνικά και greeklish στα e-mail τους. Π.χ. ανακοινώσεις που στέλνονται στους χρήστες είναι γραμμένες σε ελληνικά, αγγλικά και greeklish.


Η χρήση των Greeklish για επαγγελματικούς σκοπούς ή αλληλογραφία σχετική με εργασία θεωρείται ως έλλειψη επαγγελματισμού ή και σεβασμού από ορισμένους.


Γύρω στο 2004 εμφανίστηκε σε πολλά ελληνικά διαδικτυακά forum (όπου τα greeklish ήταν ο κύριος τρόπος επικοινωνίας) μία κίνηση κατά της χρήσης των greeklish. Οι διαχειριστές απειλούσαν με εξοστρακισμό τους χρήστες που συνέχιζαν να χρησιμοποιούν τα greeklish, κάνοντας έτσι υποχρεωτική τη χρήση των ελληνικών, αλλά η χρήση των greeklish δεν κατάφερε να γίνει λόγος για αποκλεισμό από φόρουμ.

Τέτοια παραδείγματα ήταν τα Translatum Greek Translation Forum, το Athens Wireless Metropolitan Network Forum, το Venus Project Forum, το adslgr.com Forum και το Greek Technological Forum.

Ο λόγος για αυτό είναι ότι το κείμενο γραμμένο σε Greeklish θεωρείται ακαλαίσθητο, καθώς και δυσκολότερο στην ανάγνωση, σε σύγκριση με κείμενο γραμμένο με το ελληνικό αλφάβητο.

Ένα επιχείρημα κατά της ολοκληρωτικής χρήσης ελληνικών είναι ότι πολλοί χρήστες γράφουν από το εξωτερικό και μέσω υπολογιστών που δεν τους ανήκουν, όπως σε πανεπιστήμια ή νετ καφέ. Έτσι δεν υπάρχει η δυνατότητα για ελληνική γραμματοσειρά με αποτέλεσμα τα Greeklish να είναι η μόνη επιλογή.

Στα ελληνικά IRC και IM, χρησιμοποιούνται κυρίως Greeklish.

Θεωρείται από πολλούς ότι η χρήση των Greeklish απειλεί την ακεραιότητα της ελληνικής γλώσσας (επειδή ατονεί το ορθογραφικό αίσθημα), ενώ άλλοι διαφωνούν και υποστηρίζουν τη χρήση τους.

Παρατηρείται ακόμα συχνά η μεταγραφή αγγλικών σε ελληνικό αλφάβητο και στη συνέχεια μετατροπή σε greeklish. Αυτή η διπλή μεταγραφή είναι ειρωνική, π.χ. αν ένας χρήστης θέλει να γράψει "this is hard to read" αυτό μέσω του "δις ιζ χαρντ του ριντ” γίνεται "dis iz xarnt tou rint". Έτσι το αλφάβητο είναι λατινικό, αλλά η ορθογραφία ελληνική. Κάποιος μπορεί να υποστηρίξει ότι ότι αυτό είναι ακαλαίσθητο, αλλά αυτό είναι ακριβώς και ο σκοπός μιας τέτοιας χρήσης, η ειρωνική τήρηση απόστασης από την μεταγραφή των αλφαβήτων. Αυτή η χρήση είναι ιδιαίτερα διαδεδομένη στη λίστα αλληλογραφίας Hellas.

Η ευρεία χρήση των Greeklish σε μεγάλα κείμενα είναι σήμερα (2007) σπάνια. Η χρήση τους περιορίζεται συνήθως σε μικρά ανεπίσημα μηνύματα μεταξύ φίλων.

Δραμα.

Στην νέα ελληνική γλώσσα, η λέξη έχει αποκτήσει τη σημασία ενός δυσάρεστου γεγονότος ή μίας ανεπιθύμητης κατάστασης.

Όσον αφορά στον αρχαιοελληνικό πολιτισμό, όμως, η λέξη έχει εντελώς διαφορετική σημασία. Ετυμολογικά προέρχεται από το ρήμα δράω-ω, επομένως σημαίνει το είδος της ποίησης που συνοδεύεται από αναπαράσταση των πράξεων που περιγράφει (σε αντιδιαστολή με το έπος και τη λυρική ποίηση). Η προέλευση του δράματος ως ποιητικού είδους δεν είναι απόλυτα γνωστή, μάλλον όμως συνδέεται με τη λατρεία του θεού Διονύσου.

Τα είδη του δράματος είναι τρία:

Η κωμωδία
Η τραγωδία
Το σατυρικό δράμα

Στην αρχαιότητα υπήρχαν επίσης δραματικοί αγώνες, στους οποίους λάμβαναν μέρος διάφοροι συγγραφείς. Ίσως οι σπουδαιότεροι τέτοιοι αγώνες να ήταν αυτοί που γίνονταν στα Μεγάλα Διονύσια.



Το Θέατρο του Παραλόγου ή Le Theatre de l'Absurde
είναι φράση που χρησιμοποιείται σε αναφορά σε συγκεκριμένα έργα γραμμένα από έναν αριθμό βασικά Ευρωπαίων θεατρικών συγγραφέων στις δεκαετίες του 1940, 1950 και 1960, καθώς και στο στυλ θεάτρου που εξελίχθηκε από το έργο τους. Ο όρος επινοήθηκε από τον κριτικό Μάρτιν Έσλιν, ο οποίος χρησιμοποίησε τη φράση ως τίτλο σε ένα βιβλίο του του 1962 πάνω στο θέμα αυτό. Ο Έσλιν θεώρησε πως το έργο των συγγραφέων αυτών δίνει καλλιτεχνική άρθρωση στην φιλοσοφία του Αλμπέρ Καμύ πως η ζωή είναι εμφύτως χωρίς νόημα, όπως επεξηγείται στο έργο του Ο Μύθος του Σισύφου. Το Θέατρο του Παραλόγου θεωρείται πως κατάγεται από τον Νανοϊσμό, α-νόητη ποίηση και αβαντ-γκαρντ τέχνη των δεκαετιών του 1920 και 1930. Ωστόσο, το είδος αυτό του θεάτρου κατάφερε να γίνει δημοφιλές αφού ο Β' Παγκόσμιος Πόλεμος τόνισε την αβεβαιότητα και επισφαλή θέση της ανθρώπινης ζωής. Η έκφραση Θέατρο του Παραλόγου έχει γίνει στόχος κριτικής από μερικούς συγγραφείς, και έτσι συναντάμε και τους όρους 'Αντι-Θέατρο' και 'Νέο Θέατρο'.

Σύμφωνα με τον Μάρτιν Έσλιν, οι τέσσερεις καθοριστικοί θεατρικοί συγγραφείς του κινήματος είναι οι Ευγένιος Ιονέσκο, Σάμιουελ Μπέκετ, Ζαν Ζενέ και Άρθουρ Αντάμοβ, αν και καθένας από αυτούς τους συγγραφείς έχει εξ ολοκλήρου μοναδικά θέματα και τεχνικές που πηγαίνουν πέρα από τον όρο 'παράλογο'. Άλλοι συγγραφέις που συχνά σχετίζονται με την ομάδα αυτή είναι μεταξύ άλλων οι Τομ Στόπαρντ, Φρίντριχ Ντυρενμάτ, Φερνάντο Αραμπάλ, Χάρολντ Πίντερ, Έντουαρντ Άλμπι και Ζαν Ταρντιού. Στους θεατρικούς συγγραφείς που λειτούργησαν ως έμπνευση στο κίνημα περιλαμβάνονται οι Αλφρέντ Τζαρύ, Λουίτζι Πιραντέλο, Στανισλάβ Βιτκίεβιτς, Γκιγιώμ Απολλιναίρ, οι σουρεαλιστές και πολλοί άλλοι. Το κίνημα του 'Παράλογου' ή 'Νέου Θεάτρου' ήταν στις αρχές του ένα διακριτό με βάση το Παρίσι (τη rive gauche, αριστερή όχθη του Σηκουάνα) αβαντ-γκαρντ φαινόμενο συνδεδεμένο με εξαιρετικά μικρά θέατρα στο Quartier Latin, και κέρδισε με τον καιρό την διεθνή εξέχουσα θέση του.

Στην πράξη, το Θέατρο του Παραλόγου ξεφεύγει από τους ρεαλιστικούς χαρακτήρες, καταστάσεις και ό,τι είναι συνδεδεμένο με θεατρικές συμβάσεις. Ο χρόνος, ο τόπος και η ταυτότητα είναι ασαφή και ρευστά, και ακόμη και η βασική αιτιότητα συχνά καταρρέει. Ασήμαντες πλοκές, επαναληπτικός ή χωρίς νόημα διάλογος και δραματικές ασυνέπειες χρησιμοποιούνται συχνά για να δημιουργήσουν ονειρικές, ή ακόμη και εφιαλτικές διαθέσεις.



Ιλαροτραγωδία ονομάζεται το θεατρικό εκείνο είδος της Τραγωδίας της οποίας η υπόθεση εκτυλίσσεται από τραγική σε κωμική. Έτσι κατ΄ επέκταση ως έκφραση χαρακτηρίζεται και κάθε θλιβερή κατάσταση που έχει όμως κωμική έκβαση.

Πρώτος που επινόησε και έγραψε ιλαροτραγωδίες φέρεται ο καταγόμενος από Συρακούσες, αλλά που διέπρεψε στο Τάραντα o Ρίνθων (γιος κεραμέα). Σημαντικά έργα του αναφέρονται: "Ο Αμφιτρίων", "Ηρακλής", "Ιφιγένεια", "Ορέστης" και "Τήλεφος". Οι Ιλαροτραγωδίες του Ρίνθωνα διακωμωδούσαν θεούς ήρωες κυβερνήτες, ενώ τα τραγικά πρόσωπα των δραματικών υποθέσεων παριστάνονταν με κωμικές όψεις και σημείωσαν μεγάλες επιτυχίες. Όλες έχουν χαθεί.

Άλλοι ποιητές που να ασχολήθηκαν με αυτό το είδος της (θεατρικής) ποίησης είναι οι: Σκύρας ο Ταραντίνος, Βλαίσος εκ Καπρίοις (της Καμπανίας) που συνέγραψε "Σπουδαιογέλοια" εκ των οποίων έχουν διασωθεί μόνο δύο επιγραφές, ο Μεσοτρίβας, ο Σατούρνος κ.ά.

Μπειλαρ Μπεης - Barbarossa.

Ο Χαΐρ αντ Ντιν (Khair ad Din) (περ. 1475–1546) ήταν ναύαρχος της οθωμανικής αυτοκρατορίας και κουρσάρος των ακτών της Μπαρμπαριάς (σημερινής Αλγερίας). Ήταν γενικώς γνωστός ως Μπαρμπαρόσα ("Κοκκινογένης") για τους Ευρωπαίους, και Μπάρμπαρος Χαϊρεντίν. Πασάς ανάμεσα στους Τούρκους. Το όνομά του στην τουρκική γλώσσα ήταν Χιζίρ Μπιν Γιακούπ από το Αραβικό Χιντρ 'ιμπν Για'κουμπ.

Η καταγωγή του Χαϊρεντίν αναζητάται στην Λέσβο. Ο πατέρας του ήταν σπαχής ονόματι Γιακούπ και η μητέρα του ελληνίδα χριστιανή από τη Λέσβο, ονόματι Κατερίνα. Αρκετοί ιστορικοί θεωρούν πιθανό ότι και ο πατέρας του ήταν Έλληνας Γενίτσαρος.

Ο Μπαρμπαρόσα θεωρείται ο κατεξοχήν οργανωτής του οθωμανικού στόλου, στον οποίο κατείχε τον βαθμό του ναυάρχου. Αργότερα έγινε σουλτάνος του Αλγερίου και τελικά Μπεϊλάρ Μπέης του Αιγαίου, ένα από τα μεγαλύτερα οθωμανικά αξιώματα. Κατά τη διάρκεια των κατακτητικών και αρπακτικών επιδρομών του ο Μπαρμπαρόσα έστειλε τους Τούρκους και αλγερινούς πειρατές του ενάντια στα Κύθηρα, στην περιοχή του Τσιρίγου. Αυτό που επακολούθησε ήταν η ερήμωση του νησιού. Λέγεται ότι σκοτώθηκαν 7.000 άμαχοι και οι υπόλοιποι πουλήθηκαν ως σκλάβοι, ενώ εκείνοι που κατόρθωσαν να διαφύγουν, κρύφτηκαν στα βουνά ή πέρασαν στην Πελοπόννησο. Ακόμα και σήμερα στην πρωτεύουσα του νησιού τον Άγιο Δημήτριο, γνωστή έως Παλαιοχώρα είναι διακριτά τα ίχνη της ερήμωσης από την πειρατική λαίλαπα.

Η διάλυση της αυτοκρατορίας των Αλμοχάντ δημιούργησε κενό εξουσίας, το οποίο προκάλεσε την άνοδο της πειρατείας στην περιοχή που έγινε αργότερα γνωστής ως Ακτή της Μπαρμπαριάς. Οι παράκτιες πόλεις μίσθωναν κουρσάρους να λεηλατούν εμπορικά πλοία, εν όψει του έντονου εμπορικού ανταγωνισμού των θαλασσών.

Η βορειοαφρικανική πειρατεία ώθησε τους Ισπανούς να καταλάβουν και να αποκλείσουν πολλά λιμάνια-ορμητήρια των πειρατών, συμπεριλαμβανόμενου του Αλγερίου, που υποχρεώθηκε να πληρώνει φόρους. Τούτη η χριστιανική κατοχή των βορειοαφρικανικών λιμανιών ώθησε τους Μουσουλμάνους να ζητήσουν βοήθεια από τον Οθωμανό χαλίφη. Ανταποκρινόμενος ο χαλίφης έστειλε ναυτικό στόλο που εκδίωξε τους Ισπανούς από τα περισσότερα λιμάνια των αφρικανικών ακτών.

Το 1518 ο Χαϊρεντίν Μπαρμπαρόσα έγινε επίσημος αντιπρόσωπος του οθωμανού σουλτάνου στην Αλγερία και οι Αλγερινοί κουρσάροι κυριάρχησαν στη Μεσόγειο υπό την οθωμανική δικαιοδοσία επί μακρό χρονικό διάστημα. Μόνο στα τέλη του 18ου αιώνα κατόρθωσαν να αντιπαρατεθούν οι Ευρωπαίοι στους πειρατές της Μπαρμπαριάς με ανώτερη ναυτική δύναμη και πυροβολικό. Το 1815 μια ναυτική μοίρα από τις Η.Π.Α. υπό τον πλοίαρχο Στίβεν Ντικάτουρ επιτέθηκε στο Αλγέρι και εξανάγκασε τον κυβερνήτη του να υπογράψει συνθήκη, σύμφωνα με την οποία τα πλοία των Η.Π.Α. εξαιρούνταν των πειρατικών επιθέσεων.

Οι διαρκείς επιδρομές σε ευρωπαϊκά πλοία ώθησαν τους Βρετανούς και Ολλανδούς να ενώσουν τις δυνάμεις τους ενάντια στους Αλγερινούς και σχεδόν να καταστρέψουν ολοκληρωτικά το στόλο τους το 1816. Αυτή ήταν και η αρχή του τέλους. Το 1830 ο γαλλικός στρατός εισέβαλε στο Αλγέρι και η γαλλική κατοχή της Αλγερίας συνεχίστηκε για τα επόμενα 123 χρόνια.


Από τους δύο αδελφούς Μπαρμπαρόσα ο μεγαλύτερος, ο Αρούτζ, ήταν ο ο πρώτος που ακολούθησε τον δρόμο της πειρατείας, υπογράφοντας σε μια κουρσάρικη γαλέρα που είχε ως βάση του το νησί, κρησφύγετο για τους Έλληνες και Μουσουλμάνους πειρατές. Αιχμαλωτίστηκε από τους Ιππότες της Ρόδου και και υποχρεώθηκε να υπηρετεί ως σκλάβος, μέχρις ότου τον αγόρασε ένας Αιγύπτιος εμίρης. Τα αδέλφια ξανάσμιξαν στην Αλεξάνδρεια και με τη βοήθεια του εμίρη αποδείχθηκαν επιτυχημένοι επιδρομείς.

Οι δύο μετέφεραν τις επιχειρήσεις τους στη δυτική Μεσόγειο το 1505 και επανεγκατεστάθηκαν στην Ντζέμπρα, κοντά στην Τυνησία. Από εκεί ασκούσαν πειρατεία ενάντια στα χριστιανικά έθνη, συλλαμβάνοντας παπικές γαλέρες, ισπανικά πολεμικά πλοία και εμπορικά. Κατόπιν, εξαιτίας μιας διαφωνίας τους με τον σουλτάνο της Τυνησίας, αναγκάστηκαν να αλλάξουν ορμητήριο, τραβώντας για το Ντζιντζελί, κοντά στο Αλγέρι το 1511.

Το 1512 ο Αρούτζ έχασε το ένα του χέρι σε μια προσπάθεια να καταλάβει ένα ισπανικό οχυρό στη βορειοαφρικανική ακτή και νικήθηκε πάλι μετά από δύο χρόνια. Από τότε σημειώθηκε αλλαγή στη δραστηριότητα των δύο αδελφών. Οι επιθέσεις τους εστιάζονταν όλο και περισσότερο στον Ισπανικό στόλο και τις παράκτιες εγκαταστάσεις του. Όταν ο σουλτάνος του Αλγερίου απέτυχε να ανταποκριθεί κατάλληλα στην ισπανική απειλή το 1516, ο Αρούτζ του επιτέθηκε με μια κουρσαρική δύναμη και αφού τον σκότωσε, αυτοανακηρύχθηκε σουλτάνος.

Το 1518 οι μάχες με τους Ισπανούς εντάθηκαν. Σε μια επίθεση εναντίον των ισπανικών εγκαταστάσεων στο Οράν, ο Αρούτζ δέχθηκε αιφνιδιαστική επίθεση και αναγκάστηκε να κλειστεί στην πόλη Τλεμτσέν. Προσπαθώντας να σπάσει τον κλοιό σκοτώθηκε.

Ο Χαΐρεντίν, το Δώρο του Θεού, συμμάχησε με τους Οθωμανούς και ονομάστηκε επίσημα σουλτάνος του Αλγερίου. Συνέχισε της επιθέσεις του ενάντια στα ισπανικά εμπορικά. Το 1535 έχασε την Τυνησία αλλά κατέλαβε τη Μαγιόρκα και τη Νίκαια, νικώντας παράλληλα τον χριστιανικό στόλο που απειλούσε την ανατολική Μεσόγειο. Πέθανε το 1546, εμφανώς ευνοούμενος της Υψηλής Πύλης και επιτυχημένος ναύαρχος, αφού ονομάστηκε Μπεϊλάρ Μπέης, δηλαδή γενικός διοικητής των οθωμανικών ναυτικών δυνάμεων.



Barbarossa.


Greek Turkish pirate and admiral in the service of the Ottoman Empire.

Khayr ad-Din, original name Khidr Barbary pirate and later admiral of the Ottoman fleet, by whose initiative Algeria and Tunisia became part of the Ottoman Empire. For three centuries after his death, Mediterranean coastal towns and villages were ravaged by his pirate successors.


He and his brother 'Aruj, sons of a Turk from Lesbos, hated the Spanish and Portuguese for their attacks on North Africa and took up piracy on the Barbary Coast in hopes of seizing an African domain for themselves. When 'Aruj was killed in 1518, Khidr took the title Khayr al-Din. He offered allegiance to the Ottoman sultan and in return received military aid that enabled him to capture Algiers in 1529. Appointed admiral in chief of the Ottoman Empire (1533), he conquered all of Tunisia. Emperor Charles V captured Tunis in 1535, but Khayr al-Din defeated his fleet at the Battle of Preveza (1538), securing the eastern Mediterranean for the Turks for 33 years. His red beard was the source of the epithet Barbarossa, used by Europeans.

died 1546
.

The art of Just Doing It.

If you flirt with a girl over a long period of time, the slow, steady increase in the attention that she gives you is followed by a sharp drop-off.
Have you ever looked at men who can get any girl they want and wondered, "How do they do it?" Women are attracted to men who possess power and status. The art of distracting a woman from all your shortcomings and making her fall in love with you for who you are is called seduction. Here is a key to becoming a winner.

RIGHT PLACE,RIGHT TIME

You must arouse her temptation which then gives her an adrenaline rush. Find an appropriate time (and place) to plant one, first on her cheek and then her lips while gently stroking her neck. Fear of being caught stimulates a fight-or-flight response. Adrenaline floods her system, making everything feel much more intense.

HAVE THE DRIVE

Heading to a party is the perfect opportunity to lure her over to the driver's side - the mood is up, and you're dressed to the nines. Be subtle, gently graze. Suggest that it's proper to be fashionably late - and then halt and park. And peck her. It's like sharing a secret all night especially if you've promised each other an encore.

STRAIGHT TALK

Meeting women is easy, if you're not sidetracked by insecurity, coy games or body-language interpretation. The simplest way is lean in unexpectedly and whisper in her ear, "I just had to be near you." Be mindful of your tone. Brash: bad. Calm: good. Caress her with your voice. And when you've become friendly enough and you know you will not get a punch, then say she looks beautiful and tell her how much you want her.

TECHNOLOGY DRIVE

Send a short, suggestive note. Something as simple as, "It was amazing last night. When can I see you again?" will incite her interest for sure. If she feels the same way, she'll respond accordingly. As the tension builds, resist the temptation to pour out your soul or create a list of your top ten fantasies. And remember : Use of emoticons will ensure that you spend the night alone.

FOODIE'S DELIGHT

It's no secret that good food, wine, and conversation lead to great sex. Listen attentively to her, make eye contact, and seek out a common interest. While eating, conjure up the same sounds that accompany passion: mmm, oooh, aahh. You're creating a mood and a fantasy . Be subtle about it, however. You don't want the host to say, "Um, Jai, do you mind? We're eating.

PLEASURE POINT

Indian men know that the journey is almost always more interesting than the destination. Pleasure is linked to the gradual process of seduction, which includes courtship, touching , and kissing. Focusing on the finish misses the point. Try to bring in some passion while having sex. Conventional sex can be very limiting. This results in a larger climax for both partners.

KEY POSITION

Men pay attention to places that seem less erotic, like the inner arms, back and shoulders . Shaking up the routine leads to better times. Variety is the spice of life, use your imagination beyond the missionary, please.

KEEP IT RIGHT

Hint at what's to come: Subtly stroke her thigh or lower back during dinner; steal a lingering kiss on her bare shoulder at a crowded bar.

TIME FACTOR

Ask her out, but bear in mind the time and place. You will eventually learn what the right time is. If you flirt with a girl over a long period of time, the slow, steady increase in the attention that she gives you is followed by a sharp drop-off . This is a signal that she is sick of waiting and spites you for it.
.